Գիշերաթիթեռն ու Կրակը
Ճախրելով երեկոյան մթնշաղի մեջ և վայելելով հովը, գեղեցիկ գիշերաթիթեռը հանկարծ նկատեց հեռվում առկայծող մի կրակ: Նա անմիջապես ուղղվեց դեպի լուսավորված վայր, իսկ երբ հայտնվեց այնտեղ, սկսեց թռչել պատուհանագոգին դրված լուսամփոփի շուրջը, զարմանքով հետազոտելով այն: Ինչ գեղեցիկ է այս անծանոթը:
Մի լավ հիանալուց հետո, գիշերաթիթեռը որոշեց ավելի մոտ ծանոթանալ այդ վառ կրակի հետ և խաղալ նրա հետ այնպես, ինչպես սովորաբար նա խաղում էր այգու ծաղիկների հետ՝ ճոճանակի նման օրորվելով, նստած նրանց ծաղկեպսակների վրա: Մի փոքր հեռու թռչելով, նա կտրուկ շրջադարձ կատարեց և թռավ կրակի վրայով, համարյա թե կպչելով կրակի դեղին լեզվին՝ կարծես թե հրավիրելով նրան պարի:
Բայց ինչ-որ բան նրան բավականին ցավոտ ծակեց և ամբողջ ուժով նրան նետեց վերև: Նստելով պատուհանագոգին՝ լուսամփոփի կողքին, գիշերաթիթեռը զարմանքով նկատեց, որ կորցրել է մի թաթիկը և խանձել թևերի ծայրերը:
- Ինչպե՞ս կարող է պատահել, - շփոթված ինքն իրեն էր հարցնում գիշերաթիթեռը, և պատասխան չէր գտնում: Նա ոչ մի կերպ չէր կարողանում պատկերացնել, որ այդպիսի չքնաղ և անվնաս կրակը կարող է իրեն վնաս հասցնել: Մի փոքր ուշքի գալուց հետո, գիշերաթիթեռը նորից ուղղեց իր թևերը և ճախրեց:
Մի քանի շրջան կատարելով վառվող լուսամփոփի վերևում, նա հանգիստ թռավ ուղիղ դեպի բոցը, ցանկանալով օրորվել նրա վրա նստած, սակայն անմիջապես ընկավ յուղի մեջ, որով սնվում էր այդ նենգ կրակը:
- Ինչ դաժան ես, - շշնջաց գիշերաթիթեռը, կորցնելով իր ուժերը: - Ես հույս ունեի քո մեջ ընկեր գտնել, սակայն գտա իմ վախճանը: Շատ ուշ ես գլխի ընկա թե Դու ինչքան չար ես և վտանգավոր: Թանկ նստեց իմ վրա իմ միամտությունը...
- Խեղճ գիշերաթիթեռ, - պատասխանեց նրան տրտմած լուսամփոփը: - Արդյո՞ք մեղքն իմն է, որ ես ծաղիկ չեմ, այլ կրակ: Դու ունկնդիր չեղար իմ զգուշացմանը և սկսեցիր խաղալ ինձ հետ:
Լեոնարդո դա Վինչի