Փյունիկը

Բարձր թռչելով անծայրածիր անապատի վրայով, Փյունիկը ճամբարի խարույկի մի հեռավոր կրակ նշմարեց: Նա հասկացավ, որ կյանքի մեծագույն փորձության ժամն է և ինքը պետք է հաստատակամ ենթարկվի ճակատագրի կամքին:

Փյունիկը բավականին խոշոր էր աշխարհի երեսին ապրող բոլոր արծիվներից, իսկ փետուրների գեղեցկությամբ և վառությամբ նույնիսկ համեմատել հնարավոր չէր նրանց հետ:

Նա վսեմ սավառնում էր գիշերային երկնքում իր բացված թևերով իսկ հետո լայն շրջաններով սկսեց իջնել երկրի վրա:

Հայտնվելով խարույկի վրա, նա զգաց, թե ինչպես են կրակի լեզվակները ագահորեն լիզում նրա փետուրներն ու այրում թաթերը: Հաղթահարելով ցավը և հավատարիմ մնալով պարտքին, Փյունիկը անվախ փլվեց կրակի մեջ:

Խարույկը ճարճատեց, մուր հանեց և սկսեց հանգել: Սակայն շուտով ածուխների կույտից մի կապույտ բոց դուրս պրծավ, թրթռալով քամուց նա համառորեն բարձրացավ վերև, կարծես թևեր ունենար:

Դա Փյունիկն էր վերածնվում մոխրից, որպեսզի նորից ապրի հինգ հարյուր տարի երկնքում:

Լեոնարդո դա Վինչի