Ատվածները չեն կավը թրծում
Մի աճպարար իր արվեստն էր ցուցադրում սուլթանին և նրա պալատականներին: Հանդիսատեսը հրճվանքի մեջ էր: Ինքը՝ սուլթանը, ոգևորությունից ինքն իր նման չէր:
- Աստված իմ, ինչ հրաշք է, ինչ հանճարեղ մարդ է:
Նրա վեզիրն ասաց՝
- Ձերդ մեծություն, ախր Աստվածները չեն կավը թրծում: Աճպարարի արվեստը՝ անվերջ մարզանքների և ջանասիրության արդյունք է:
Սուլթանը խոժոռվեց: Վեզիրի խոսքերը զրկեցին նրան աճպարարի արվեստից հրճվելու հաճույքից:
- Այ դու անշնորհակալի մեկը, ինչպե՞ս ես համարձակվում պնդել, որ այսպիսի արվեստի կարելի է հասնել վարժվելով: Եթե ես ասում եմ՝ կամ մարդը տաղանդ ունի, կամ էլ ոչ, ուրեմն դա այդպես է:
Ատելությամբ նայելով իր վեզիրի վրա նա բարկացած բացականչեց՝
- Դու համենայն դեպս՝ չունես, գնա զնդան: Այնտեղ Դու կարող ես մտածել իմ խոսքերի մասին: Եվ որպեսզի Դու Քեզ մենակ չզգաս և որպեսզի քո կողքին քո նման մեկը լինի, քեզ հետ ընկերությունը կկիսի մի հորթ:
Իր բանտարկության առաջին օրից, վեզիրը սկսեց վարժվել՝ նա բարձրացնում էր հորթին և նրան տանում բանտարկության աշտարակի սանդուղքով վեր և վար: Անցան ամիսներ, հորթը վեր ածվեց մի հզոր ցուլի, իսկ վեզիրի ուժերը աճեցին ի շնորհիվ ամենօրյա վարժանքների:
Մի գեղեցիկ օր սուլթանը հիշեց իր վեզիրի մասին: Նա հրամայեց իր մոտ բերել վեզիրին: Նրա տեսքից սուլթանը զարմանք ապրեց՝
- Աստված իմ, այս ինչ հրաշք է, ինչ հանճար է:
Վեզիրը, ով ցուլին տանում էր պարզած ձեռքերում, պատասխանեց նույն բառերով, ինչ ասել էր նախկինում՝
- Ձերդ մեծություն, Աստվածները չեն կավը թրծում: Այս կենդանուն Դու ինձ տվեցիր քո ողորմածությամբ: Իմ ուժը՝ իմ ջանասիրության և վարժանքների արդյունքն է:
Նոսսրատ Փեզեշկիանից