Մենք ծիծաղում ենք մահվան վրա և դեղատանը գնում ենք կիլոգրամներով հաբեր:

Մենք ասում ենք, որ կյանքը գեղեցիկ է և գնում ենք խանութ ևս մեկ շիշ օղի գնելու:

Մենք թքած ունենք հասարակական կարծիքի վրա և անընդհատ հարցնում ենք՝ "Ինչպե՞ս է տեսքս":

Մենք մենություն ենք սիրում և ամուր ձեռքում ենք պահում բջջային հեռախոսը:

Մենք համոզված ենք,

Երիտասարդ ու կենսուրախ մի մարդ եկավ հոր մոտ ու ասաց՝

— Հայրիկ, ուրախացիր ինձ համար, ես համալսարան եմ ընդունվել: Վերջապես ես գտա իմ երջանկությունը:

— Շատ լավ է որդիս, — պատասխանեց հայրը, — այսինքն դու հիմա ուզում ես ջանասիրաբար սովորել: Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո:

— Չորս տարի հետո ես գերազանցությամբ կպաշտպանեմ դիպլոմային աշխատանքս և կհեռանամ համալսարանից:

— Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո, — չէր նահանջում հայրը:

Ապրում էին երկու հարևան: Ձմեռ եկավ: Առաջին հարևանը վաղ առավոտյան դուրս եկավ դան առաջի ձյունը բահով մաքրելու:

Սակայն տեսավ, որ հարևանի մոտ՝ խնամքով տրորված արահետ է:

Մյուս առավոտ նորից ձյուն եկավ: Առաջին հարևանը

Կար չկար, մի թագավոր կար: Մի անգամ նա առաջարկեց պարգև նրան, ով ամենալավը կպատկերի խաղաղությունը: Շատ նկարիչներ փորձեցին նկարել այդ նկարը: Արքան նայեց բոլոր աշխատանքները, սակայն դրանց մեջ կային միայն երկուսը, որոնք իրեն դուր եկան: Դրանցից նա պետք է ընտրեր ամենա արժանին:

Մի նկարի վրա մի խաղաղ լիճ էր պատկերված: Այն նման էր հայելու և արտացոլում էր նրան շրջապատող լեռները, կապույտ երկինքը սպիտակ ամպերով: Բոլորը, ով տեսնում էր այդ նկարը, կարծում էին, որ հենց այս նկարն է հանդիսանում խաղաղության կատարյալ պատկերը:

Երկրորդ նկարում ՝

Երբ Աստված ստեղծում էր կնոջը, նա աշխատեց շատ երկար՝ վեցերորդ օրը:

Հրեշտակն անցնելով նրա կողքով ասաց՝

- Ինչու՞ ես այդքան երկար նրա վրա աշխատում:

Տերը պատասխանեց՝

- Իսկ Դու տեսե՞լ ես բոլոր այն ցուցանիշները, որոնց համապատասխան ես պետք է նրան արարեմ: Նա պետք է լվացվող լինի, սակայն ոչ պլաստմասսայից, պետք է ունենա 200 ից ավել շարժվող մասեր, և դրանք բոլորը պետք է փոխարինվող լինեն, նա պետք է աշխատի ցանկացած կերակրով, պետք է կարողանա գրկել մի քանի երեխայի միաժամանակ, իր գրկախառնվելով նա պետք է բժշկի ամեն ինչ՝ վնասված ծնկից մինչև կոտրված սիրտը, և այս ամենը նա պետք է անի, ունենալով միայն երկու ձեռք:

Հրեշտակը զարմացած էր՝

Մի շաբաթ օր, նախքան տուն գնալը, հոգևոր հովիվը որոշեց զանգահարել իր կնոջը: Երեկոյան ժամը 10-ի մոտ էր, սակայն կինը հեռախոսը չվերցրեց: Երկար սպասեց հոգևորականը, սակայն կինն այդպես էլ հեռախոսին չմոտեցավ: Մի որոշ ժամանակ անց նա նորից հավաքեց իր տան հեռախոսահամարը, և կինը անմիջապես պատասխանեց: Հոգևորականը հարցրեց, թե ինչու՞ կինն այդքան երկար հեռախոսին չէր պատասխանում, երբ նա զանգահարել էր առաջին անգամ, սակայն կինը պատասխանեց, որ նախկինում ոչ մի զանգ էլ չի եղել:

Այս դեպքը հեշտությամբ կմոռացվեր, եթե երկուշաբթի օրը, եկեղեցում, հոգևորականի առանձնասենյակում չհնչեր հաջորդ հեռախոսազանգը: Զանգողը՝ տղամարդ էր, խոսում էր շաբաթ երեկոյան, այդ համարից եղած ինչ-որ զանգի մասին: Հոգևորականը երկար չէր հասկանում թե ինչի մասին է խոսքը: Այդ ժամանակ տղամարդն ասաց՝

- Հեռախոսը զանգում էր ու զանգում, իսկ ես չէի պատասխանում…

Շատ հին ժամանակներում կար մի Արքա, ով նաև աստղագուշակ էր: Նա հիմնովին ուսումնասիրում էր աստղերը: Մի անգամ նա հասկացավ, որ եկող տարվա բերքը կերակրի մեջ օգտագործելը վտանգավոր է լինելու և տագնապեց: Նա իմացավ, որ յուրաքանչյուրը, ով կուտի հաջորդ տարվա բերքից, կխելացնորվի: Արքան շփոթվեց: Նա կանչեց իր պրեմյեր-մինիստրին, իր խորհրդականին և պատմեց նրանց այդ մասին՝

— Աստղերը շատ որոշակի են ասում՝ տիեզերական ճառագայթների պատճառով, այս տարվա բերքը՝ թունավոր է լինելու: Այսպիսի բան չափազանց հազվադեպ է լինում, հազար տարին մեկ անգամ, սակայն այն տեղի կունենա այս տարի և ցանկացած մեկը, ով կուտի այդ բերքից, կցնորվի: Ի՞նչ անենք:

"Մեկը" ելքն էր փնտրում:

Նա թափառում էր լաբիրինթոսում, որն կազմված էր հարցերից, չգտնելով այն միակ ճանապարհը, որը բերում էր մրցանակի:

Իսկ մրցանակը գայթակղիչ էր՝ թանկարժեք զարդերով լի մի մեծ գավաթ:

Դեռ լույս էր, մինչ երեկո դեռ բավականին ժամանակ կար, սակայն "Մեկը" արդեն սկսել էր անհանգստանալ: Իր ճանապարհը նա սկսել էր համարյա լուսաբացին, և սկզբից նրան թվում էր, որ ահա, մի փոքր էլ, ու նա կգտնի ելքը, սակայն երբ նպատակը շատ մոտ էր թվում, ուղիղ նրա աչքերի առջև պատ հայտնվեց:

Պատեր, պատեր, պատեր... նրանք շրջապատում էին բոլոր կողմերից:

Տարօրինակ է, երբ "Մեկը" նոր էր սկսել իր ճանապարհը,

Մի մարդ շատ էր հպարտանում իր գեղեցիկ ծաղկանոցով: Մի անգամ խոտերի և ծաղիկների արանքում նա խլածաղիկներ տեսավ: Շատ չարչարվեց նա ձերբազատվել դրանցից, սակայն խլածաղիկներն ակտիվ աճում էին:

Վերջապես նա գրեց գյուղատնտեսության դեպարտամենտ: Նա թվարկեց բոլոր այն միջոցները, որը փորձել էր մոլախոտի դեմ պայքարի ընթացքում: Նամակը վերջանում էր հետևյալ հարցով՝

Ընտանիքն իր հանգիստը անց էր կացնում ծովափին: Երեխաները լողում էին ծովում և ավազե դղյակներ կառուցում: Հանկարծ հեռվում երևաց մի փոքրիկ ծեր կին: Նրա ճերմակ մազերը ծածանվում էին քամուց, հագուստը կեղտոտ էր և քրքրված: Նա ինչ-որ բան էր փնթփնթում քթի տակ, ավազից ինչ որ առարկաներ բարձրացնելով դրանք դասավորում իր պայուսակի մեջ: Ծնողները իրենց մոտ կանչեցին երեխաներին և ասեցին որ հեռու մնան այդ պառավից:

Երբ ծեր կինը անցնում էր նրանց մոտով, շուտ-շուտ կռանալով, որպեսզի ինչ-որ բան բարձրացնի, նա ժպտաց այդ ընտանիքին, սակայն ոչ ոք չպատասխանեց նրա ողջույնին: