Տխրության բացակայությունը ծնում է գերհագեցվածություն: Դրա վառ օրինակ կարող է ծառայել մեղվի մասին պատմությունը:
Երկար ձմեռային քնից հետո, առաջին անգամ դուրս թռչելով փեթակից, մեղուն հայտնաբերեց մի ծաղկանոց:
Երեք օր անց, նա գոչեց՝
Սուֆիին հարցրեցին՝
— Ինչու՞ եք Դուք դիմանում այդքան հիմար հարցերին:
Նա ժպտաց և ասաց՝
— Այն բանի համար, որ բոլորս օգուտ ստանանք, հետևելով այս հարցի նման հարցերին:
Մի ուրիշ սուֆի, ով նստած էր մոտակայքում, ցիտեց՝
Հոգևոր մարդկանց ենթադրյալ աշխարհը լի է անգիտակից կեղծավորներով:
Մի էգոցենտրիկ մարդ, ով ձգտում էր բարձրագույն գիտակցության, ժամանեց սուֆիական կենտրոն և կանգ առավ դարպասների մոտ, որ խոսի պահակի հետ:
— Այ ես գիտեմ, — ասաց նա, — որ մեզանից շատերը չգիտեն, թե այս աշխարհում որքան Ճշմարտության իրական փնտրողներ կան...
— Ես արդեն կես դար է կանգնած եմ այս դռների մոտ, և կարող եմ այդ հաշվով ինչ-որ բան ասել Ձեզ, — ասաց պահակը:
Այն հարցին, թե նա ինչու՞ երբեք, ոչ-ոքի, ոչ մի բանի համար շնորհակալություն չի հայտնում, Արդիբալին պատասխանեց՝
— Հազիվ թե հավատաք, սակայն եթե ես շնորհակալություն հայտնեմ մարդկանց, նրանք իրենց բավարարված կզգան, իսկ դա հավասարազոր է նրան, կարծես թե նրանց վճարել կամ վարձատրել են իրենց գործադրած ճիգերի համար: Եթե շնորհակալություն չես հայտնում՝ ապա դեռ հնարավորություն է մնում, որ երբևիցե
Սուլթանի որդիներից մեկը ասաց իր ծառային՝
— Գնա և շուկայից գնիր ամենալավ արքայանարինջները՝ կես զուզայով (մանր փող):
Լսելով այդ, հայրը նրան ասաց՝
Մի տիրակալ ասաց՝
— Արժանի չէ նվերի նա, ով չի իջնում իր բարձունքից, որ խնդրի:
Այդ պահին ներկա Իմաստունը պատասխանեց նրան՝
Մի տիրակալ ասաց իր Իմաստունին՝
— Մենք, տիրակալներս, անհամեմատ ավելի պրակտիկ ենք քեզանից, սակայն Դու ավելի մեծ գիտելիքների տեր ես, քան մենք: Այդ պատճառով էլ, երբեք չփորձես սովորեցնել մեզ մարդկանց ներկայությամբ: Օտարների մոտ երբեք չխոսես այն բաներից, ինչից քեզ չեն հարցնում: Պատասխանելով հարցերին, թեմայից չշեղվես: Սովորեցրու մեզ միայն այն, ինչ անհրաժեշտ է պետությունը կառավարելու համար: Երբեք մի զարմացի
Հիվանդի իրավիճակը՝ և ոչ միայն հոգեբանական դժվարություններ ունեցող հիվանդի, շատ առումներով նման է մի մարդու իրավիճակի, ով երկար ժամանակ կանգնած է մեկ ոտքի վրա: Մի որոշ ժամանակ անց, ծանրաբեռնված ոտքի մկանները սկսում են ցնցվել: Նա հազիվ է պահում հավասարակշռությունը: Արդեն ոչ միայն ոտքն է ցավում, այլև ամբողջ մարմինը: Ցավը դառնում է անտանելի, մարդը օգնության կոչ է անում: Շրջապատող մարդիկ փորձում են ամեն կերպ օգնել նրան: Մեկը մերսում է հիվանդ ոտքը: Մյուսը՝ սկսում է բոլոր կանոնների համաձայն մերսել լարված պարանոցը: Երրորդը՝ տեսնելով, որ մարդը
Ամուսնացած քառասնամյա բիզնեսմենը նստած է վագոնի կուպեում: Նա կարդում է թերթի տնտեսագիտական բաժինը և ժամանակ առ ժամանակ պատուհանից դուրս է նայում՝ կողքով սլացող լանդշաֆտին:
Կարճ կանգառ, կուպեի դուռը բացվում է, և ներս է մտնում մի երիտասարդ տիկին: Նա բավականին մեծ պայուսակ ունի, որը նա փորձում է տեղավորել ուղեբեռային ցանցի մեջ: Բիզնեսմենը մի կողմ է նետում թերթը, վեր թռչում, և նրբակիրթ "թույլ տվեք"- ից հետո, տեղավորում ուղեբեռը:
Տիկնոջ արտաքինը անմիջապես գերում է նրան, իսկ երբ նա տեսնում է տիկնոջը նստած իր առջև՝ էլեգանտորեն ոտքը ոտքին գցած, մեր հերոսը հիացմունք է ապրում իր ուղեկցորդուհուց: Նա իրեն մի քանի տարով երիտասարդացած է զգում: Կնոջ հմայիչ ժպիտից, որով նա պարգևել էր վերջինիս իրեն ցուցաբերած օգնության դիմաց, ամբողջ մարմնով մեկ ջերմություն էր հաղորդվում:
Մի ամառային գիշեր, տանիքում գտնվող այգում քնած էին ընտանիքի բոլոր անդամները: Մայրը նկատեց, որ հարսը, ում նա իր կամքին հակառակ ստիպված էր համբերել և որդին քնել են ամուր իրար գրկած:
Նրա ուժերից վեր էր այդ ամենը տեսնելը: Նա արթնացրեց քնածներին և գոռաց՝
- Ինչպես կարելի է այս շոգին այդպես ամուր գրկախառնված քնել: Դա առողջության համար վնասակար է:
Այգու մյուս անկյունում քնած էր նրա դուստրը, իր սիրելի փեսայի հետ: Նրանք պառկած էին իրարից մոտ մեկ քայլ հեռավորության վրա: