Մի անգամ, մութ գիշերով, անմարդ ճանապարհի վրա երկու մարդ հանդիպեցին:
– Ես մի խանութ եմ փնտրում, որը կոչվում է "Լապտերների խանութ", այն պետք է որ մոտակայքում լինի, – ասաց նրանցից առաջինը:
– Ես հենց այս վայրերում էլ բնակվում եմ, և կարող եմ քեզ ճանապարհը ցույց տալ, – ասաց երկրորդը:
– Ես ինքս էլ կարող եմ գտնել այն՝ ինձ մանրակրկիտ տեղեկություններ են տրվել և ես այդ ամենը գրի եմ առել:
– Այդ դեպքում ինչու՞ ես հարցնում ինձ:
Մարդու ուսումնասիրումը իր մեջ երեք գիտություն է ներկրում: Առաջինը՝ դա հասարակ իմացության գիտությունն է: Երկրորդը՝ հատուկ հոգևոր վիճակների գիտությունը, որին հաճախ անվանում են էքստազ: Եվ վերջապես երրորդ և ամենակարևոր գիտությունը՝ ճշմարիտ իրականության գիտությունը, որը զբաղվում է այն բանի ուսումնասիրությամբ, ինչը անսահման բարձր է առաջին երկու գիտությունների ուսումնասիրության պարագաներից:
Միայն իրական ներքին իմացությունից է բխում ճշմարիտ իրականության իմացությունը: Առաջին երկու գիտությունները արտացոլում են միայն երրորդ գիտությունը՝ ամեն մեկը իր ձևով: Դրանք առանց երրորդի, համարյա թե անօգուտ են:
Եկեք պատկերացնենք մի կառապանի: Նա նստած է իր
Կաղ մարդը, մի անգամ մտավ հյուրանոցի բակ և տեղավորվեց մյուս այցելուների մեջ:
"Իմ կաղ լինելու պատճառով, ես զրկված եմ արագ տեղաշարժվելու հնարավորությունից և չեմ հասցնի ներկա լինել սուլթանի կազմակերպած տոնին", – ասաց նա իր հարևանին:
Մարդը, որն նա դիմեց, գլուխը բարձրացրեց և ասաց՝
– Ես նույնպես հրավիրված եմ այդ տոնին, բայց ինձ համար ավելի դժվար է այնտեղ ընկնելը քան քո, որովհետև ես կույր եմ և ճանապարհը չեմ տեսնում:
Այդ ժամանակ նրանց խոսակցությանը միջամտեց երրորդ այցելուն: Նա ասաց՝
Ժամանակով ապրում էր մի իմաստուն և բարի մարդ, ով մի մեծ տուն ուներ: Նա հաճախ երկարատև ճանապարհորդությունների էր մեկնում և այդ դեպքում, տունը թողնում էր իր տունը ծառաներին:
Ծառաների յուրահատկությունը կայանում էր նրանում, որ նրանք զարմանալիորեն մոռացկոտ էին: Օրինակ՝ ժամանակ առ ժամանակ նրանք մոռանում էին թե ինչի համար են նրանք այդ տանը, օրվա մեջ մի քանի անգամ միևնույն գործն էին անում կամ էլ ենթադրում էին, որ իրենց պարտականությունները պետք է կատարեն ոչ այնպես, ինչպես թելադրում են օրենքները: Այս ամենը տեղի էր ունենում այն պարզ պատճառով, որ նրանք մոռանում էին իրենց ուղղակի պարտականությունները:
Մի անգամ, երբ
Ժամանակին, Բուխարեստում ապրում էր մի հարուստ և առատաձեռն մարդ: Նա Հոգևոր հիերարխիայի մեջ բավականին բարձր աստիճանի էր հասել, որի համար էլ նրան շնորհվել էր "Աշխարհի Նախագահ" տիտղոսը: Ամեն օր, բազմաթիվ մարդիկ էին գալիս նրա մոտ, և նա առատաձեռնորեն նրանց ոսկի էր շնորհում: Տարբեր դասի մարդկանց համար՝ այրիների, հիվանդների և այլն, նա ընդունելության առանձին օրեր էր նշանակում, երբ նրանք ստանում էին իրենց հասանելիք շնորհները: Սակայն իր առատաձեռնությունը, "Աշխարհի Նախագահը" սահմանափակում էր մի պայմանով՝ նա, ով իր տանը գետ մի բառ էր արտասանում՝ ոչինչ չեր ստանում:
Ոչ բոլորն էին կարողանում լռություն պահպանել:
Մի անգամ, երբ
Ուսուցիչը նման է տանտիրոջը: Նրանք, ովքեր փորձում են ուսումնասիրել Ճանապարհը՝ նրա հյուրերն են: Այդ մարդիկ նախկինում երբևե տանը չեն եղել և շատ վատ են պատկերացնում թե ինչ բան է դա: Բայց, ամեն դեպքում, տունը՝ տուն է:
Երբ հյուրերը տուն են մտնում և տեսնում են նստելու համար նախատեսված տեղերը, նրանք հարցնում են, թե դա ինչ է: Նրանց պատասխանում են՝ "Նստելու համար նախատեսված տեղեր են: Հյուրերը նստում են աթոռների ծայրին՝ ոչ ամբողջությամբ, սակայն հասկանալով աթոռների նշանակությունը:
Տանտերը զբաղեցնում է հյուրերին, իսկ նրանք շարունակում են հարցեր տալ՝ հաճախ անտեղի: Սակայն տանտերը, որպես հյուրասեր անձնավորություն,
Մի անգամ, փիլիսոփաների ֆորումի ժամանակ, նրանց մեջ՝ մարդկային որակների մասին վեճ ծագեց:
— Մարդիկ բաժանվում են երկու դասի՝ վատ և լավ, — ասաց տարեց պարսիկը:
— Իսկ ո՞վ է որոշում այդ որակները, – հետաքրքրվեց հույնը:
— Ես կարծում եմ, որ ամեն ոք, ինքն է իր համար որոշում՝ լավ մարդ է թե վատ, — պատասխանեց պարսիկը:
— Բայց դա սուբյեկտիվ կարծիք կստացվի այլ ոչ օբյեկտիվ, — վեճին միացավ հռոմեացին: — Հանցագործը, սպանելով իր զոհին նույնպես մտածում է, որ
Այնպես պատահեց, որ մի անգամ մեծ ջրհեղեղ եղավ, և հասավ այն կապիկին ու ձկանը:
Կապիկը, լինելով փորձառու և ճկուն արարած, կարողացավ բարձրանալ մի բարձր ծառի վրա և խուսափել փոթորկվող ջրերից: Իր անվտանգ տեղից նայելով ներքև, նա տեսավ, թե դժբախտ ձուկը ինչպես է պայքարում հզոր ջրի հոսանքի հետ:
— Դուք՝ ռազմատենչ արարածներ եք, — ասեց Առյուծին Ոչխարը: — Եվ մարդիկ Ձեր դեմ հրացաններով են դուրս գալիս: Իսկ մենք՝ բռնության կողմնակիցներ չենք, այ դրա համար էլ նրանք մեզ չեն որսում:
Մահից հետո Աբելը պատահեց Կայենին: Նրանք երկար քայլեցին անապատով, երկուսն էլ այնքան բարձրահասակ էին, որ հեռվից երևում էին: Նրանք նստեցին հողին, խարույկ վառեցին և իրենց համար կերակուր տաքացրեցին: Լռում էին, ինչպես երկար ու ծանր օրվանից հետո հանգստացող մարդիկ:
Երկնքում վառվեց, դեռևս ոչ մեկի կողմից չանվանված մի աստղ: Կայենն ասաց եղբորը՝
— Ներիր:
