Հենց որ հրդեհ բռնկվեց գյյուղացու տանը, բոլոր կենդանիները, փոքրից մինչև մեծ, փախան բակից:
Վախեցած հավերը, սագերը, աղավնիները, հնդկահավերը, ճագարները, ոչխարները, խոզերը, ձիերը, կովերը, բակի շան և կատվի հետ, հեռվից հետևում էին հրդեհին:
Քամուց բորբոքված կրակի լեզվակները, ժլատությամբ խժռում էին չոր գերանները: Շուտով արդեն տանիքն էլ փլվեց և հրդեհի վերևում կայծերի մի սյուն գոյացավ:
Հանկարծ թփերի արանքից դուրս սողաց մի սալամանդր: Նա կանգ առավ իր կարճ ոտքերի վրա, շուրջը նայեց և արագ մտավ կրակի ամենաթեժ տեղում:
Անսպասելիությունից, հրդեհին բոլոր հետևողները, սարսափից գոռացին և հետ ընկրկեցին:
- Մի ահանգստացեք, - հանգստացրեց նրանց աքաղաղը: - Կրակը՝ սալամանդրի համար՝ հարազատ տարերք է, և նա ոչ մի ցավ կամ այրվածք չի զգում:
- Բայց խեղճը կայրվի, - վախեցած բացականչեց սագ մայրը:
- Կրակի մեջ նա փոխում է իր կաշին, - պատասխանեց աքաղաղը: - Եվ դա տրված է միայն նրան: Բոցը նրա մաշկն ավելի ամուր և բարակ է դարձնում, և սալամանդրը կրակից դուրս է գալիս երիտասարդացած և նորացած:
Աքաղաղը լռեց և հետո ցավով ասաց՝
- Իսկ մեզանից կրակի վրա տապակա է դուրս գալիս:
Լեոնարդո դա Վինչի