Ռետտի համախտանիշը (Rett syndrome) նյարդահոգեբանական ժառանգական հիվանդություն է, որը հանդիպում է բացառապես աղջիկների մոտ՝ 1:10000 — 1:15000 հաճախականությամբ։ Այս հիվանդությունը հանդիսանում է ծանր մտավոր հետամնացության պատճառ։
Ռետտի համախտանիշը առաջին անգամ նկարագրել է ավստրիացի նյարդաբան Անդրեաս Ռետտը՝ 1966 թվականին։
Աուտիստիկ սպեկտրի խանգարում (autism spectrum disorder, ASD։ Իր մեջ ներառում է հնացած ախտորոշումներ՝ մանկական աուտիզմ, վաղ մանկական աուտիզմ, ատիպիկ աուտիզմ, Կանների աուտիզմ (վաղ մանկական աուտիզմ ՎՄԱ), բարձր ֆունկցիոնալ աուտիզմ, զարգացման առաջնային խանգարում՝ առանց լրացուցիչ պարզաբանումների, մանկական դիսինտեգրատիվ խանգարում և Ասպերգերի համախտանիշ, 2013 թվականի մայիսին «Ասպերգերի համախտանիշ» ախտորոշումը հանվել է նոր հրատարակությունից DSM (DSM-5))
Ատիպիկ աուտիզմը զարգացման ընդհանուր խանգարում է, որն առաջանում է ուղեղի զարգացման խանգարման հետևանքով և բնութագրվում է սոցիալական փոխազդեցության և հաղորդակցության արտահայտված և համապարփակ դեֆիցիտով, ինչպես նաև սահմանափակ հետաքրքրություններով և կրկնվող գործողություններով: Այն տարբերվում է մանկական աուտիզմից (F84.0) կամ ավելի ուշ սկզբի տարիքից (6 տարեկանից հետո) կամ հիմնական ախտորոշիչ չափանիշներից առնվազն մեկի բացակայությունից (կարծրատիպեր, հաղորդակցության խանգարումներ): Ընդհանուր առմամբ, ատիպիկ աուտիզմը տարբերվում է մանկության աուտիզմից կամ սկզբի տարիքից կամ ախտանիշաբանությունից:
Աուտիզմ (հայտնի է նաև ինչպես ինֆանտիլ աուտիզմ (անգլ. infantile autism), մանկական աուտիզմ (childhood autism), վաղ ինֆանտիլ/մանկական աուտիզմ (early infantile/childhood autism), Կանների սինդրոմ կամ Կանների աուտիզմ (Kanner's autism), DSM-IV-ում՝ աուտիստիկ խանգարում (autistic disorder)) — խանգարում, որն առաջանում է գլխուղեղի զարգացման խանգարման արդյունքում և բնութագրվում է սոցիալական փոխազդեցության և շփման արտահայտված և բազմակողմանի դեֆիցիտով, ինչպես նաև սահամանափակ հետաքրքրություններով և կրկնվող գործողություններով։
Ասպերգերի համախտանիշը մեկն է, հինգ ընդհանուր (պերվազիվ) աճի խանգարումներից, որին երբեմն անվանում են աուտիզմի բարձր ֆունկցիոնալ ձև (այսինքն աուտիզմ, որի ժամանակ գործունեության ունակությունը համեմատաբար պահպանված է): Ասպերգերի համախտանիշով հիվանդները հազվադեպ են հանդիպում և կողքից դիտողի համար, նման չեն մտավոր հետամնացների: Որպես մինիմում նրանք ունենում են նորմալ, կամ բարձր ինտելլեկտ, սակայն ոչ ստանդարտ կամ թույլ զարգացած սոցիալական ունակություններ: Այդ պատճառով էլ, հաճախ նրանց էմոցիոնալ և սոցիալական աճը և ինտեգրացիան տեղի է ունենում սովորականից ավելի ուշ:
