Ռետտի համախտանիշը (Rett syndrome) նյարդահոգեբանական ժառանգական հիվանդություն է, որը հանդիպում է բացառապես աղջիկների մոտ՝ 1:10000 — 1:15000 հաճախականությամբ։ Այս հիվանդությունը հանդիսանում է ծանր մտավոր հետամնացության պատճառ։
Ռետտի համախտանիշը առաջին անգամ նկարագրել է ավստրիացի նյարդաբան Անդրեաս Ռետտը՝ 1966 թվականին։
Աուտիստիկ սպեկտրի խանգարում (կրճ. ԱՍԽ, անգլ. autism spectrum disorder, ASD) — ներառում է հնացած ախտորոշումներ, ինչպիսիք են՝ երեխայկան աուտիզմ, վաղ մանկական աուտիզմ, ատիպիկ աուտիզմ, Կանների աուտիզմ (վաղ մանկական աուտիզմ, ՎՄԱ), բարձրագործունակ աուտիզմ, ընդհանրացված զարգացման խանգարում առանց հավելյալ ճշգրտման, մանկական դեզինտեգրատիվ խանգարում, ինչպես նաև Ասպերգերի համախտանիշ։
2013 թ. մայիսից Ասպերգերի համախտանիշի ախտորոշումը դուրս է բերվել DSM-ի նոր խմբագրությունից (DSM-5)։
Ատիպիկ աուտիզմը զարգացման ընդհանուր խանգարում է, որն առաջանում է ուղեղի զարգացման խանգարման հետևանքով և բնութագրվում է սոցիալական փոխազդեցության և հաղորդակցության արտահայտված և համապարփակ դեֆիցիտով, ինչպես նաև սահմանափակ հետաքրքրություններով և կրկնվող գործողություններով: Այն տարբերվում է մանկական աուտիզմից (F84.0) կամ ավելի ուշ սկզբի տարիքից (6 տարեկանից հետո) կամ հիմնական ախտորոշիչ չափանիշներից առնվազն մեկի բացակայությունից (կարծրատիպեր, հաղորդակցության խանգարումներ): Ընդհանուր առմամբ, ատիպիկ աուտիզմը տարբերվում է մանկության աուտիզմից կամ սկզբի տարիքից կամ ախտանիշաբանությունից:
Աուտիզմ (հայտնի է նաև ինչպես ինֆանտիլ աուտիզմ (անգլ. infantile autism), մանկական աուտիզմ (childhood autism), վաղ ինֆանտիլ/մանկական աուտիզմ (early infantile/childhood autism), Կանների սինդրոմ կամ Կանների աուտիզմ (Kanner's autism), DSM-IV-ում՝ աուտիստիկ խանգարում (autistic disorder)) — խանգարում, որն առաջանում է գլխուղեղի զարգացման խանգարման արդյունքում և բնութագրվում է սոցիալական փոխազդեցության և շփման արտահայտված և բազմակողմանի դեֆիցիտով, ինչպես նաև սահամանափակ հետաքրքրություններով և կրկնվող գործողություններով։
Ասպերգերի համախտանիշը մեկն է, հինգ ընդհանուր (պերվազիվ) աճի խանգարումներից, որին երբեմն անվանում են աուտիզմի բարձր ֆունկցիոնալ ձև (այսինքն աուտիզմ, որի ժամանակ գործունեության ունակությունը համեմատաբար պահպանված է): Ասպերգերի համախտանիշով հիվանդները հազվադեպ են հանդիպում և կողքից դիտողի համար, նման չեն մտավոր հետամնացների: Որպես մինիմում նրանք ունենում են նորմալ, կամ բարձր ինտելլեկտ, սակայն ոչ ստանդարտ կամ թույլ զարգացած սոցիալական ունակություններ: Այդ պատճառով էլ, հաճախ նրանց էմոցիոնալ և սոցիալական աճը և ինտեգրացիան տեղի է ունենում սովորականից ավելի ուշ:
