Դեպրեսիայի բուժումը 2 րոպեի ընթացքու՞մ:
Մի՞թե դա հնարավոր է:
Այո՛, եթե կարողանանք երեխա մնալ գոնե 2 րոպեի ընթացքում:
Սա այսպիսի, հեշտ բայց էֆեկտիվ հոգեբանական բեռնաթափում է, նվիրած Potapov.tv ստուդիայի կողմից:
Շնորհակալություն պոզիտիվի համար:
Վախերի հաղթահարման վարքագծային տեխնիկա՝ մինյատյուրայի մեջ:
Այս տեսահոլովակը, լավագույն ձևով ցույց է տալիս, վախի հաղթահարման բիհեվիորիստական տեսության էությունը:
Սա անչափ գեղղեցիկ և հասկանալի տեսահոլովակ է, ներկայացված Publi.tvստուդիայի կողմից:
Շնորհակալ ենք պոզիտիվի համար:
Այս տեսահոլովակը կարելի է թողնել առանց մեկնաբանության, բայց...
...կարծում եմ, որ այստեղ շատ հասկանալի և հումորով ներկայացված է լիարժեք ինֆորմացիա հավաքելու կարևորությունը:
Կվարտետ "Ի" խմբի տղաների տեսահոլովակը՝ ֆենոմենալ է:
Այս հոլովակում հանճարեղ հումորով ներկայացված է այն փաստը, թե ինչպես են որոշ "գիտունիկներ" հորինում յուրահատուկ հունարեն բառակապակցություններ՝ մարդականց վախեցնելու համար:
Սա շատ պոզիտիվ տեսահոլովակ է ամենատարբեր ֆոբիաների անվանումների հորինման մասին:
Շնորհակալ ենք պոզիտիվի համար:
Գիշերաթիթեռային խելագարությունը՝ ԱՄՆ-ի հարավ արևմուտքում ապրող, Նավախո ցեղի հնդկացիների հիվանդությունն է: Նավախո հնդկացիները վերաբերվում են այս հիվանդությանը նույն կերպ, ինչպես ՁԻԱՀ-ին, այսինքն չափից դուրս վախենում են դրանից:
Գիշերաթիթեռային խելագարությունը արտահայտվում է այն բանում, որ մարդու մոտ էպիլեպտիկ նոպաների նման նոպաներ են սկսվում, որոնք բերում են կատաղության և իսթերիկ, ինքնասպանական վարքագծի: Հաճախ հիվանդը համարում է, որ իր մարմնի մի որևե մաս ավելի փոքր է քան մնացածները՝ գլուխը, իրանը, սեռական օրգանները կամ որևե մի ուրիշ մաս: Նրանց հետազոտելու ընթացքում, բժիշկները չեն գտել մի ուրիշ հիվանդության ֆիզիկական նախանշաններ: Գիշերաթիթեռային խելագարությունը գնահատվում է, որպես մաքուր հոգեմարմնական վիճակ: Այս հիվանդությանը անվանել են "գիշերաթիթեռային խելագարություն", որովհետև
Եվս մի հիվանդություն կապված մարմնի մասերի փոքրանալու հետ, որն անվանվում է Կոռո: Այս քիչ հայտնի հիվանդությունը տարածված է հիմնականւոմ հարավային և հարավ-արևելյան Ասիայի բնակիչների շրջանում: Դրա էությունը կայանում է վառ և հաճախակի փլուզող տագնապային նոպաների մեջ, կապված մարդուն համակած վախի հետ՝ որ իր սեռական օրգանները փոքրանում են, վերանում են կամ բարակում:
Սովորաբար հիվանդը համոզված է լինում, որ այդ բանը իր սեռական օրգանների հետ տեղի ունենա, նա անմիջապես կմահանա: Այս հոգեկան խանգարումը տղամարդկանց մոտ ավելի հաճախ է հանդիպում (պենիս և ձվիկներ), քան կանանց: Բժիշկները և հոգեբանները չգիտեն թե ինչու է կոռոն ընդունում այդ տեսքը և առաջանում հիմնականում ասիական երկրներում:
Վենդիգո - օջիբվե (չիպպեվա) և այլ ալգոնկինյան ցեղերի դիցաբանությունում՝ մարդակեր-հոգի: Նա ապրում է հյուսիսում, դարանամուտ լինում մարդկանց և հարձակվում նրանց վրա: Ի սկզբանե ընկալվում էր որպես անհակ սովի խորհրդանիշ, ավելի ուշ սկսեց ծառայել որպես նախազգուշացում մարդկային վարքագծի կամայական չափազանցության դեմ:
Ելնելով առասպելից, այդ արարածները բարձրահասակ են, անշուրթ բերանով և սուր ատամներով: Նրանց մարմինը կիսաթափանցիկ է, կազմված է սառույցից, կամ էլ գազանային, ծածկված խիտ մազածածկույթով: Չնայած չափազանց նիհարությանը, Վենդիգոն աչքի է ընկնում անհագությամբ: Իր զոհերին նա գրավում է սուլոցով, ինչը հիշեցնում է քամու սվսվոց:
Հենց իրենք՝ հնդկացիները, խոսելով Վենդիգոյի առաջացման մասին, խոստովանում են, որ գոյություն ունեն այս առասպելի առաջացման մի քանի տարբերակներ՝
Կենտրոնական Ամերիկայում Սուստո են անվանում այն հոգեկան հիվանդությունը, երբ հիվանդին թվում է թե լիովին կորցրել է իր բոլոր կենսագործունեության համար անհրաժեշտ ուժերը: Քունը դառնում է անհանգիստ, իսկ ինքը՝ ատիպիկ, դեպրեսիայի մեջ խորացած: մարդը կորցնում է ախորժակը, ուշադրություն չի դարձնում հագուստի վիճակի և անձնական հիգիենայի վրա, և ի վիճակի չի լինում նորմալ կատարել իր առօրյա պարտականությունները: Սուստոից կարելի է մահանալ, ինչը երբեմն էլ տեղի է ունենում: Չնայած, որ մարդիք դանդաղ են հանգչում, բժիշկները նրանց մոտ հիվանդությունների կամ վնասվածքների ոչ մի ֆիզիկական պատճառ չեն գտնում:
Սուստոն (susto) հանդիսանում է հասարակական հիվանդություն, ավելի ճիշտ՝ "հիվանդության վախ", որն ունի ուժեղ հոգեբանական ենթատեքստ: Սուստո - թարգմանած պորտուգալերենից կամ իսպաներենից նշանակում է վախ՝ հանկարծակի սպառնալիք ներկայացնող ուժեղ վախ: Երբ այս հիվանդությունը ընդունում է ավելի ծանր և պոտենցիալ լետալ ձև, նրան անվանում են էսպանտո (espanto), ինչը նույնպես՝ թարգմանած իսպաներենից կամ պորտուգալերենից նշանակում է տեռոր կամ ինտենսիվ վախ: Սուստոն անվանում են նաև պերդիդա դել ալմա (perdida del alma) կամ չիբիհ (chibih):
Ամոկ (մալայերեն meng-âmok - ընկնել կույր զայրույթի մեջ և սպանել) — հոգեկան վիճակ է, որը հոգեբուժության մեջ հաճախ սահմանվում է, որպես էթնոսպեցիֆիկ ֆենոմեն, բնորոշ միայն Լաոսի, Ֆիլիպինների, Պոլինեզիայի, Պապուա - Նոր Գվինեայի և նավախո ու պուերտոռիկացի տղամարդկանց: Ամոկը բնութագրվում է կտրուկ շարժողական գրգռումով (որպես օրենք դա վազքն է) և առանց պատճառի մարդկանց վրա հարձակվելու ագրեսիվ վարքագծով:
Գերմաներենում "ամոկ" բառը ստացել է լայն կիրառում և նշանակություն և նշանակում է կատաղի, կույր, չմոտիվացված ագրեսիա մարդկային զոհերով և առանց դրա, արևե էթնիկ կան աշխարհագրական շրջանակից դուրս:
Ուղեղի հոգնածությունը՝ հոգեկան համախտանիշ է, որը նկատվում է բացառապես Հարավային Աֆրիկայում: Այս հիվանդության ժամանակ, հիվանդը ընդհանուր հոգնածության զգացողություն է ունենում, որի պատճառով էլ դժվարանում է կենտրոնանալ կամ ինչ-որ բան հիշել: Հետաքրքիրն այն է, որ այդ վիճակը առաջանում է հիմնականում ուսանողների և դպրոցականների մոտ, երբ նրանք լուրջ մտավոր լարվածություն են վերապրում:
Ուղեղի հոգնածությունը դա՝ "տերմին է, որն օգտագործվում է Հարավային Աֆրիկայում, որպեսզի նկարագրվի այն վիճակը, որն վերապրում են դպրոցականներն և ուսանողները, ի պատասխան կրթության դժվարությունների: Այս հիվանդության ախտանիշները, իրենցից ներկայացնում են՝ ուշադրությունը կենտրոնացնելուց, ինչ-որ բան հիշելուց և մտածելուց դժվարություններ: Հիվանդները հաճախ հայտարարում են, որ իրենց "ուղեղը հոգնել է": Լրացուցիչ մարմնական ախտանիշները, որպես օրենք լոկալիզացվում են գլխի և վզի շրջանում՝
Երուսաղեմյան համախտանիշը՝ համեմատաբար հազվադեպ պատահող հոգեկան խանգարում է: Մեծամտային մոլուցքի ձև, որի ժամանակ զբոսաշրջիկը կամ ուխտագնացը գտնվելով Երուսաղեմում, պատկերացնում և զգում է թե օժտված է աստվածային ուժերով և իբր թե հանդիսանում է ինչ-որ կոնկրետ աստվածաշնչային հերոսի մարմնացում, ում վրա դրված է աշխարհը փրկելու առաջադրանքը: Այս երևույթը գնահատվում է որպես պսիխոզ և այս դեպքում պահանջվում է անհապաղ հոսպիտալիզացիա հոգեբուժական հիվանդանոց:.
Այս համախտանիշի յուրահատկությունը կայանում է նրանում, որ զբոսաշրջիկները կամ ուխտագնացները, ամբողջ աշխարհով երկար ճանապարհ են կտրում մինչ Երուսաղեմ, և հասնելով այնտեղ,
Կլեպտոմանիա նշանակում է կիրք դեպի մանր գողությունները (հուն. κλέπτειν - գողանալ), բայց ոչ թե սովորական, արհեստավարժ գողի իմաստով, այլ հիվանդագին ձգտման: Այս տերմինը առաջացել է XIX դարի սկզբներում, երբ ֆրանսիական հոգեբուժական դպրոցը զարգացնում էր այսպես կոչված մոնոմոլուցքների մասին տեսակետը, որի կողմնակիցները համարում էին, որ հոգեկան հիվանդություն կարող է կայանալ սպանության, ինքնասպանության, հրդեհելու և այլ ձևի հիվանդագին հակումներով առանց որևե ուրիշ խանգարման երևույթների: Այս տեսանկյունից նայելով, կլեպտոմանիան քննարկվում էր որպես գողության հակումով բնութագրվող մոնոմանիա:
Կլեպտոմանիայի դեպքում հիվանդը ստիպված է իրեր գողանալ նույնիսկ այն դեպքում, եթե դրանք նրան պետք չեն: Ձեռքերն իրենք իրենց են վերցնում այդ ամենը՝ թղթի ամրակներից սկսած վերջացրած զուգարանի թղթի փաթեթով, հյուրանոցի հողաթափերով կամ նույնիսկ դռան բռնակներով: Կլեպտոմանիայով ավելի հաճախ տառապում են
Լիկանթրոպիա - հունարեն λύκος ("գայլ") և άνθρωπος ("մարդ") բառերից: Սա հոգեկան վիճակ է, երբ մարդուն թվում է, որ ժամանակ առ ժամանակ նա փոխակերպվում է գազանի՝ հիմնականում գայլի: Այս հիվանդությունը դիագնոզվում է որպես շիզոֆրենիայի արտահայտում: Այն առասպելական հիվանդությունը, որի ժամանակ մարդը իրականում փոխակերպվում է գազանի, նույնպես կոչվում է լիկանթրոպիա: Շատ հիվանդներ, ովքեր հիվանդ են կլինիկական լիկանթրոպիայով, իրականում իրենց նույնացնում են գայլի հետ, սակայն գոյություն ունեն այլ ամենատարբեր փոխակերպվելու կենդանիներ՝ կատուներ, ձիեր, թռչուններ, գորտեր և այլն: Որոշ դեպքերում նույնիսկ չի հաջողվում պարզել, թե կոնկրետ ինչ կենդանու հետ է հիվանդը իրեն նույնացնում:
Պրոզոպագնոզիա (հուն. πρόσωπον (prosopon) — դեմք, և ἀγνωσία (agnosia) — անճանաչելիություն) — սա դեմքի ընկալման խանգարում է, որի ժամանակ կորում է դեմքը ճանաչելու ունակությունը, սակայն դրա հետ պահպանված է առարկաները ճանաչելու ընդունակությունը: Սովորաբար այս վիճակը կապում են ուղեղի աջ ներքևի ծործորակային շրջանի ախտահարման հետ: Փաստերը ցույց են տալիս, որ գոյություն ունի նաև այս խանգարման գենետիկական ձևը:
Պրոզոպագնոզիայով տառապող հիվանդներին օգնելու համար կազմվել են թերապիայի հաջող տարբերակներ, որոնք օգնում են նրանց սովորել ճանաչել այնպիսի յուրահատկություններ, ինչպիսիք են՝ քայլվածքը, սանրվածքը, ձայնը, կազմվածքի առանձնահատկությունները, հագնվելու ոճը և այլն: Քանի որ մարդու դեմքը հանդիսանում է ամենաինդիվիդուալ առանձնահատկությունը և
Բացասական նմանակի զառանցանք (Կապգրի զառանցանք կամ համախտանիշ): Սա հոգեբուժության մեջ պատահող հազվադեպ համախտանիշ է, որի ժամանակ հիվանդը հավատում է, որ իր շրջապատից որևե մեկին (ամուսնուն, կնոջը, ծնողներին և այլն) կամ էլ հենց իրեն փոխել են նմանակով: Վերջին դեպքում հիվանդը պնդում է, որ բոլոր այն վատ քայլերը, որը վերագրում են իրեն, կատարել է իր ճշգրիտ նմանակը: Այս հիվանդությունը, դրական նմանակի զառանցանքի հակառակն է, որի դեպքում հիվանդը անծանոթ մարդկու մեջ "ճանաչում" է ծանոթի:
Այս հիվանդությունը դասակարգվում է երկու տիպի՝ աուտոսկոպիկ, որի դեպքում հիվանդը համոզված է, որ տեսնում է իր նմանակին, և Կապգրի համախտանիշ, որի դեպքում նմանակը մնում է անտեսանելի:
Կամ Կոտարի զառանցանքը՝ դա նիգիլիստական, իպոխոնդրիկ, դեպրեսսիվ զառանցանք է, համակցված ահռելիության մտքերի հետ: Որոշ հոգեբույժներ այս հիվանդության մասին խոսում են, որպես մոլուցքային մեծամտության զառանցանքի նեգատիվի, կամ հայելային արտապատկերման:
Այս զառանցանքը առաջին անգամ նկարագրել է ֆրանսիացի նյարդաբան Կոտարը 1880 թվականին և անվանել բացառման զառանցանք: Հետագայում այն վերանվանվել է իր անունով:
Մարդը, որն տառապում է այս հիվանդությամբ, զգում է իրեն մահացած կամ գոյություն չունեցող: Նրան թվում է, որ կորցրել է կյանքի համար անհրաժեշտ բոլոր ուժերը, արյունը և ներքին օրգանները: Երբեմն նրան թվում է, որ իր ներսում ամեն ինչ փտում է: Սա կարող է կապված լինել
Ստենդալի համախտանիշը հոգե-մարմնական խանգարում է, որը բնութագրվում է մեծ քանակի արվեստի գործերի կենտրոնացման վայրերում կամ արվեստի ազդեցության զոնայում արտահայտվող սրտխփոցով, գլխապտույտով և հալլյուցինացիաներով:
Անվանվել է 19-րդ դարի ֆրանսիացի ականավոր գրող Ստենդալի անունով, ով իր "Նեապոլ և Ֆլորենցիա՝ ճանապարհորդություն Միլանից Ռեջիո" գրքում նկարագրել է՝ 1817 թվականին Ֆլորենցիա կատարած իր այցի ժամանակ ունեցած զգացողությունները:
Չնայած, Ուֆֆիցիում գտնվող ֆլրորենցիական պատկերասրահ հաճախողների ունեցած նոպաների բազում նկարագրությունների, համախտանիշը նկարագրվել է միայն
Օտար ձեռքի համախտանիշը այլ կերպ անվանում են նաև "անարխիստ-ձեռք": Սա բարդ հոգենյարդաբանական խանգարում է՝ իդիոկինետիկ ապրակսիայի ձև, որի ժամանակ խանգարվում է նպատակաուղղված շարժում կատարելու ունակությունը, երբ մեկ կամ երկու ձեռքերն էլ շարժվում են իրենք իրենց՝ անկախ տիրոջ ցանկությունից: Երբեմն այս ամենը համակցվում է էպիլեպսիայի նոպաներով: Հոգեբուժության պոպուլյար աշխատություններում այս համախտանիշը անվանում են դոկտոր Ստրենջլավի հիվանդություն, ոչ թե բացահայտող գիտնականի, այլ "Դոկտոր Ստրենջլավ կամ ինչպես ես դադարեցի վախենալ և սիրեցի ռումբը" ֆիլմի գլխավոր հերոսի պատվին, որի ձեռքը (արհեստական) երբեմն ինքն իրեն նացիստական ողջույնի շարժում էր կատարում:
Այս հիվանդության դեպքում չարիքի փոքրագույնն է, երբ ձեռքը սկսում է քաոսային շարժումներ կատարել՝
Ասպերգերի համախտանիշը մեկն է, հինգ ընդհանուր (պերվազիվ) աճի խանգարումներից, որին երբեմն անվանում են աուտիզմի բարձր ֆունկցիոնալ ձև (այսինքն աուտիզմ, որի ժամանակ գործունեության ունակությունը համեմատաբար պահպանված է): Ասպերգերի համախտանիշով հիվանդները հազվադեպ են հանդիպում և կողքից դիտողի համար, նման չեն մտավոր հետամնացների: Որպես մինիմում նրանք ունենում են նորմալ, կամ բարձր ինտելլեկտ, սակայն ոչ ստանդարտ կամ թույլ զարգացած սոցիալական ունակություններ: Այդ պատճառով էլ, հաճախ նրանց էմոցիոնալ և սոցիալական աճը և ինտեգրացիան տեղի է ունենում սովորականից ավելի ուշ:
"Ասպերգերի համախտանիշ" տերմինը առաջարկվել է անգլիացի հոգեբույժ Լորնա Ուինգի (Lorna Wing) կողմից 1981 թվականին: Համախտանիշը անվանվել է ավստրիացի հոգեբույժ և մանկաբույժ Հանս Ասպերգերի (Hans Asperger) պատվին, ով այս հիվանդության համար օգտագործել է "աուտիկական փսիխոպատիա" անվանումը: