Քեզ անզո՞ր ես զգում, երբ խոսքը սկսում է գնալ առողջ սնվելակարգի մասին: Շատերը մեծ էներգիա են ծախսում՝ իրենց սիրած ուտեստի նկատմամբ գայթակղությանը հակադրվելու համար: Արդյունքում՝ հյուծվածություն, գայթակղության նկատմամբ հաղթանակ միայն այդ օրվա ընթացքում և շատակերություն գիշերը: Իսկ հետո՝ մեղքի զգացում, և հերթական հաստատուն որոշում, որ սա վերջին անգամն էր...

Եթե Ձեր հարաբերությունները սննդի նկատմամբ, մոտավորապես այսպիսի տեսք ունեն, ապա Positive Psychology News Daily -ի հեղինակի և Միջազգային Պոզիտիվ հոգեբանության ասսոցիացիայի անդամ Մարի Ժոզեֆ Սալվաս Շաարի առաջարկները, հենց Ձեզ համար են:

Փորձեք նոր ստրատեգիաներ:

Մարդիկ, ովքեր ցանկանում են փոփոխել իրենց սննդակարգը, որպես օրենք կենտրոնացած են իրենց թուլությունների վրա: Նրանք պնդում են ինքներն իրենց՝. "Ես գիտեմ, որ չպիտի այս բաները անեմ (ուտեմ այն բաները, որոնք մեղքի զգացում են առաջացնում՝ շոկոլադ, չիպսեր, տապակած կարտոֆիլ, բեկոն), բայց ինչքան լավ կլիներ փորձել այդ ամենը: Ես այնպես էլ շատ եմ աշխատում:

Երեխայի նկատմամբ ֆիզիկական կամ հոգեբանական տեռորը խմբի կողմից, որը հասցնում է զոհին ֆիզիկական և էմոցիոնալ վնաս, անվանվում է Բուլլինգ: Ընդ որում, հոգեբանները պնդում են, որ աղջիկների կողմից բուլլինգի արտահայտումը անհամեմատ վտանգավոր է:

Անգլալեզու գրականության մեջ "Բուլլինգ" տերմինը ստացել է լայն տարածում՝ դրանով նկարագրում են համադասարանցիների խմբի կողմից երեխայի նկատմամբ կիրառվող ֆիզիկական կամ հոգեբանական տեռորը: Բուլլինգը կարող է լինել ֆիզիկական (հրել, մազերից քաշել, ծեծել), վերբալ (ձեռք առնել, ծաղրել) կամ սոցիալական (բոյկոտ):

Ամեն տասերորդը՝ զոհ է:

Ամենուր, որտեղ հավաքվում են երեխաները՝ սովորելու կամ ուրախանալու, հնարավոր է վիրավորական վերաբերմունք երեխաների խմբի կողմից մի ինչ-որ երեխայի նկատմամբ: Տվյալներ, թե ինչքան է տարածված բուլլինգը ռուսական կամ հայկական դպրոցներում չկա, իսկ ամերիկացիները հաշվել են, որ երեխաների

Բժիշկները պետք է ավելի լուրջ ուշադրություն դարձնեն ընդհանուր հոգեկան հիվանդությունների և գիրության կապի վրա, քանի որ այս երկու խնդիրները սերտ կապակցված են, համարում են Ադելաիդայի համալսարանի գիտնականները:

Ահ, դժվար է ինձ...

Բրիտանական բժշկական ամսագրում (BMJ) տպագրված հոդվածում, Ադելաիդաի գիտնականները հայտնում են գիրության և ընդհանուր հոգեկան խանգարումների միջև գոյություն ունեցող երկկողմանի ռիսկի մասին: "Գիրության և ընդհանուր հոգեկան խանգարումների միջև գոյություն ունեցող երկկողմանի ռիսկի մեխանիզմները լավ հասկանալը անհրաժեշտ է այդ հիվանդությունների կանխարգելման և էֆֆեկտիվ բուժման համար", — ասում է ամսագրի խմբագրության առաջատար հեղինակ Էվանս Ատլանտիսը (the University of Adelaide's School of Medicine).

Եվ բազմամյա փորձով կայացած արհեստավարժը, և երիտասարդ մասնագետը, հաճախ մտածում են նույն բանի մասին՝ արդյոք ճիշտ են նրանք ընտրել իրենց մասնագիտությունը: Հոգեբանները այդ խնդրի լուծման 4 եղանակ են առաջարկում:

Ենթադրենք, որ դուք ֆինանսական վերլուծող եք, իսկ Ձեր հարազատները համոզված են, որ Ձեզանից լավ մանկավարժ կստացվեր: Լավագույն ընկերը համոզված է, որ Դուք պետք է հոգեբան դառնաք: Իսկ գործընկերները կարծում են, որ Ձեր ընդունակություններով, պետք է թարգմանիչ աշխատել:

Բոլոր այդ մարդիք կարող են իրենց տեսանկյունից ճիշտ լինել: Մտածել եք դուք արդյոք երբևե՝ ճի՞շտ մասնագիտություն եք Դուք ընտրել: Հոգեբանները մի քանի մեթոդիկա են առաջարկում, որի միջոցով Դուք կարող եք պարզել՝ Ձեր գործով եք Դուք զբաղվում, թե ոչ:

Համաձայն վերջերս երկվորյակների վրա կատարված հետազոտությունների, հոմոսեքսուալ վարքագիծը հիմնականում որոշված է գենետիկայով, և որոշ շրջապատող գործոններով:

"Archives of Sexual Behavior" գիտական ամսագրում հրատարակված հոդվածում, Ստոկհոլմի Թագուհի Մերիի անվան կենսաբանության և քիմիայի համալսարանի հետազոտողները, հայտնում են, որ գենետիկան և շրջապատող գործոնները (որոնք ամեն մեկի համար անհատական են և կարող են իրենց մեջ ներկրել կենսաբանական պրոցեսներ, այնպիսի, ինչպիսին են հորմոնալ փոփոխությունները), կարևոր որոշիչ են հանդիսանում հոմոսեքսուալ վարքագծի համար:

Հետազոտության համահեղինակ և սեռական կողմնորոշման հարցերի առաջատար մասնագետ դոկտոր Կազի Ռաման, բացատրում է՝. "Այս հետազոտությունը կասկածի տակ է դնում միայն մեկ գենի կամ շրջապատող գործոնի ազդեցությունը, կողմնորոշման զարգացման վրա՝ այդ գործոնները բազմաքանակ են: Այստեղ մենք միայն հոմոսեքսուլիզմի մասին չենք խոսում՝ հոմոսեքսուալիզմը նույնպես որոշվում է տարբեր գործոններով":

Պարզվում է, որ ընտանիքը երջանկացնելու համար, շատ փոքր ջանքեր են հարկավոր՝ ամսվա մեջ գոնե 5 անգամ հավաքվել և ընթրել: Եվ այդ ընթացքում անջատել հեռուստացույցը:

Կանզասից Լիզա և Մայք Նիկկելները, ունեն հետևյալ կանոնը՝ ամեն երեկո, ընթրիքի ընթացքում, նրանք և նրանց երեք երեխաներից ամեն մեկը պատմում են երկուական պատմություն՝ օրվա ընթացքում տեղի ունեցած ամենադրական և ամենաբացասական իրադարձությունների մասին: Շատ բա՞րդ է: Բայց գոնե խոսակցությունը դուրս է գալիս բան տափակության՝ "Ո՞նց ես: Ոչինչ", շրջանակներից:

"Մենք երբեք չենք տալիս այնպիսի հարցեր, որոնց հնարավոր է պատասխանել այո կամ ոչ",- ասում է ընտանիքի գլուխը՝ Մայքը,- "Զրույցը պետք է կազմակերպել այնպես, որ արտահայտվելու ցանկություն առաջանա": Իրենք էլ այդ մասին չկասկածելով, Նիկել ամուսինները գործնականում կիրառում են Կանզասի համալսարանի հոգեբան Բարբարա Կեռռի (Barbara Kerr) հիմնական խորհուրդները, ով տարիներ շարունակ ուսումնաիրել է երջանիկ ընտանիքների հոգեբանությունը:

Ավատար (անգլերեն avatars) - սա ոչ մեծ ստատիկ կամ անիմացաված պատկեր է (մինչև 256x256 պիքսել), որը ներկայացվում է կայքում կամ ֆորումում, այնտեղ գրանցված օգտվողի պրոֆիլում: Կարող է լինել ինչպես լուսանկար, այնպես էլ մի որոշ նկար, որը ներկայացնում է օգտվողի էությունը և օգնում մաքսիմալ ճիշտ առաջին տպավորություն ստանալ նրա մասին զրուցակցի մոտ (չնայած որ ավատարը հիմնաքարային բնութագրիչ չի հանդիսանում, սակայն քիչ կարևորություն չունի): Այս պատկերը ֆիքսվում է նաև օգտվողի պրոֆիլի պարամետրերում, և երևում նրա կազմած հաղորդագրություններում: Ավատարի չափսերը ունենում են սահմանափակումներ, որոնք դրված են այն ռեսուրսի մեջ, որտեղ նա օգտագործվում է: Ավատարի օգտագործումը ենթադրվում է ֆորումներում, բլօգերում, IM մեսսենջերներում, կայքերում, սոցիալական ցանցերում և այլ ցանցում շփվելու համար նախատեսած ծրագրերում:

Ավատար են անվանում նաև եռաչափ աշխարհների, խաղերի, խաղացողների, ինտերնետ ռեսուրսներ օգտագործողների կերպարները և այլն: Ավելի ընդհանրացված կարելի է ասել, որ ավատարը՝ "վիրտուալ կերպար" է, ցանց օգտագործողի էգոյի ալտերը, և նրա վիրտուալ "Ես"-ը: Ավատարը ոչ միայն օգնում է մարդուն թաքնվել վիրտուալ անունի ետևում, և այդ անունից վիրտուալ գործունեություն ծավալել, այլև ավելի լիարժեք ներկայացվել, ներկայացնելով քո տրամադրությունը, ներաշխարհը, էությունը: Սովորաբար վիրտուալ կերպարի ամբողջականությունը ստեղծվում է օգտվողի ավատարի և կեղծանունի (նիկնեյմ) միասնության դեպքում:

Երբ գալիս է ամանօրը, մեզանից շատերը սկսում են մտածել ամենաբազմազան խոստումների մասին, որը տալիս են իրենք իրենց՝ նորացնել իրենց ռեզյումեն, կարգի բերել ձեղնահարկը, վերջապես սկսել սպորտով զբաղվել: Սակայն կյանքի դառը ճշմարտությունը նրանում է, որ մեզանից շատ քչերը կկատարեն այս խոստումները: Ոչ այն պատճառով, որ մենք անկեղծ չենք, այլ այն պատճառով, որ կյանքը միշտ ավելի լավ է սկսել երկուշաբթիից:

Գործերը հետաձգելը՝ իսկական անեծք է, որը կարող է մեզ վրա շատ թանկ նստել: Դա ոչ միայն բերում է արդյունավետության կորստի, այլ նաև չարածի համար հետագա ափսոսանքի և ցածրացվաց ինքնագնահատականի: Հոգեբանները մտահոգված են այն բանով, թե ինչ է կատարվում մարդու ուղեղում, որը մշտապես ստիպում է նրան հետաձգել իր պլանավորած գործերը: Մի՞թե մենք ծրագրավորված ենք, որ հետաձգենք:

Ծնողները կարող են զարմանալ և նույնիսկ նեղվել, հայտնաբերելով, որ նրանք ոչ մի ազդեցություն չունեն այն բանի վրա, թե հասնելով դեռահասության տարիքի, իրենց երեխաները ալկոհոլ օգտագործելու են, թե ոչ:

Սակայն կան նաև լավ նորություններ՝ ծնողական ոճը ուժեղ և անմիջական ազդեցություն ունի դեռահասների վրա, երբ խոսքը գնում է մեծ քանակությամբ ալկոհոլի օգտագործման մասին - այսինքն հինգ և ավել հաջորդաբար խմված բաժակներ - այսպիսին են Brigham Young University համալսարանի կողմից անց կացված նոր հետազոտությունների արդյունքները:

Հետազոտողների տեսադաշտում էին մոտ 5 000 դեռահաս՝ 12-ից 19 տարեկան հասակի, որոնց հարցում է արվել իրենց ալկոհոլ օգտագործելու վերաբերյալ սովորույթի և ծնողների հետ ունեցած հարաբերությունների մասին: Հետազոտողներին մասնավորապես հետաքրքրում էր ծնողների ինֆորմացված լինելու աստիճանը՝ նրանց իմացածությունը այն մասին, թե որտեղ և ում հետ են իրենց երեխաները ժամանակ անց կացնում, և էմոցիոնալ ջերմության աստիճանը, որը նրանք կիսում են երեխաների հետ: Պարզվեց հետևյալը...

Չիկագոյի համալսարանի երկու հոգեբաններ՝ Լուի Հոուկլին և Ջոն Կացիոպպոն, մինչև բջջային մակարդակը հետազոտել են սոցիալական մեկուսացման, մենության, ֆիզիկական շեղումների և տարիքային հիվանդությունների կապի տարբեր ասպեկտներ:

Հետազոտողները ենթադրություն արեցին, որ եթե վաղ տարիքային շրջանում, մենության բացասական ազդեցությունը կարող է լինել միջին կամ աննկատ, ապա հետագայում, նրա ազդեցությունը ակկումուլացվում է: Այս ենթադրության ստուգման համար, նրանք ուսումնասիրել են ուսանողական տարիքի և 50-ից 68 տարեկան տարիքային խմբեր: