Մի ամառային գիշեր, տանիքում գտնվող այգում քնած էին ընտանիքի բոլոր անդամները: Մայրը նկատեց, որ հարսը, ում նա իր կամքին հակառակ ստիպված էր համբերել և որդին քնել են ամուր իրար գրկած:
Նրա ուժերից վեր էր այդ ամենը տեսնելը: Նա արթնացրեց քնածներին և գոռաց՝
- Ինչպես կարելի է այս շոգին այդպես ամուր գրկախառնված քնել: Դա առողջության համար վնասակար է:
Այգու մյուս անկյունում քնած էր նրա դուստրը, իր սիրելի փեսայի հետ: Նրանք պառկած էին իրարից մոտ մեկ քայլ հեռավորության վրա:
Մայրը հոգատարությամբ արթնացրեց երկուսին էլ և շշնջաց՝
- Սիրելիներս, ինչու՞ եք այս ցրտին իրարից անջատ պառկել, փոխանակ իրար ջերմացնեք:
Այս բառերը լսեց հարսը: Նա կանգնեց և բարձրաձայն, աղոթքի պես ասաց՝
- Ինչ ամենազոր է Աստված: Տանիքին միայն մի այգի է և որքան տարբեր է նրանում կլիման:
Նոսսրատ Փեզեշկիանից