Մեծ այգում, ցանկապատից ներս, խաղաղությամբ ու համաձայնությամբ աճում էին պտղատու ծառերը: Գարնանը նրանք լողանում էին կաթնա-վարդագույն եռման մեջ, իսկ ամռան վերջում կորանում հասած բերքի ծանրության տակ:
Պատահաբար այդ հախուռն աշխատանքային ընտանիք ներխուժեց պնդուկենին, ով շուտով շատ արագ աճեց ու մեծացավ և շուտով նաև մեծամտացավ:
- Այդ հանուն ինչի՞ ես պետք է այստեղ՝ ցանկապատի ներսում ցցվեմ, - դժգոհությամբ փնթփնթում էր նա: - Ես բոլորովին էլ չեմ պատրաստվում բանտարկյալի կյանքով ապրել: Թող իմ ճյուղերը անցնեն ցանկապատից այն կողմ, որ ամբողջ շրջանն իմանա, թե ինչ չքնաղ պնդուկներ են իմ վրա աճում:
Եվ պնդուկենին սկսեց համառորեն հաղթահարել բարձր ցանկապատը, որպեսզի իր ողջ գեղեցկությամբ կանգնի անցորդների առաջ:
Երբ եկավ ժամանակը և նրա ճյուղերը ամբողջովին լցվեցին պնդուկներով, բոլորը, ով չէր ալարում, սկսեց պոկել պնդուկները: Իսկ որտեղ էլ ձեռքերը չէին հասնում, գործի էին դնում փայտեր և քարեր:
Շուտով, ծեծված և կոտրտված պնդուկենին կորցրեց ոչ միայն իր պտուղները, այլև տերևները: Ցանկապատից այն կողմ, խարազանների նման կախված էին նրա հաշմանդամ դարձած ճյուղերը, իսկ այգու խիտ կանաչի մեջ գեղեցկացած երևում էին հյութեղ խնձորները, տանձերը, դեղձերը...
Լեոնարդո դա Վինչի