Արոտավայրում սկսեց երևալ վիշապը: Խոտերի միջով անձայն սողալով նա գաղտագողի մոտենում էր կովին, ով անշտապ խոտ էր արածում: Նա գալարվելով, ամուր-ամուր փաթաթվեց կենդանուն և սկսեց ագահությամբ ծծել նրա կաթը:
Հայտնի է, որ օձերը կաթի մեծ սիրահար են և հեռվից հեռու զգում են դրա հոտը:
Կշտանալով, վիշապը սողալով հեռացավ, իսկ վախեցած կովը, հազիվ էր ոտքերի վրա կանգնում հոգնածությունից:
Խեղճ գյուղացին ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասկանալ, թե ինչու կովի կաթը կորավ, խոտի այս ամենաբերրի շրջանում: Կովը մեղավոր նրան էր նայում իր թախծոտ աչքերով և խղճալի բառաչում, կարծես թե փորձում էր պատմել իր տիրոջը իր հետ կատարված փորձանքի մասին:
Լեոնարդո դա Վինչի