Հավատացյալները ամբոխներով գալիս էին որ Մուհամմեդ մարգարեի խոսքը լսեին: Մի մարդ հատուկ ուշադրությամբ և ակնածանքով էր լսում, անկեղծ աղոթում էր և բաժանվեց մարգարեից միայն այն ժամանակ երբ երեկո իջավ:
Մի րոպե էլ չէր անցել որ նա կրկին սրընթաց վերադարձավ իր նախկին տեղը և կտրատվող ձայնով աղաղակեց՝ «Օ, Տեր: Այսօր առավոտյան ես ուղտով եկա, որ Քեզ՝ Աստծո մարգարեին լսեմ: Իսկ հիմա ուղտն այնտեղ չի, որտեղ թողել էի: Նա ոչ մի տեղ չկա:
Ես խոնարհ էի քեզ, ուշադրությամբ ընկալում էի քո ամեն մի խոսքը և հավատում էի Աստծո ամենակարողությանը:
Իսկ հիմա, Տեր իմ, ուղտս կորավ: Սա՞ է արդյոք Աստվածային արդարությունը: Սա՞ է արդյոք վարձատրությունն իմ հավատի դիմաց: Սա՞ է արդյոք երախտագիտությունն իմ աղոթքների դիմաց»:
Մուհամմեդը լսեց այդ հուսահատությամբ լի խոսքերն ու բարեսիրտ ժպիտով ասաց՝ «Աստծուն հավատա, բայց ուղտդ պինդ կապիր»:
ՆՈՍՍՐԱՏ ՓԵԶԵՇԿԻԱՆ