Մուհամմեդ մարգարեն, իր ուղեկիցներից մեկի հետ եկավ քաղաք, որպեսզի մարդկանց ուսուցանի: Ուսմունքի կողմնակիցներից մեկը նրան դիմեց հետևյալ խոսքերով՝
- Տեր: Այս քաղաքում հիմարությունն է տիրում: Այստեղի բնակիչները համառ են ավանակների պես և ոչինչ չեն ուզում ուսանել: Քեզ չի հաջողվի այս անզգա մարդկանցից և ոչ մեկին ճշմարիտ ճանապարհի վրա դնել
Մարգարեն լսեց նրան և բարեհաճությամբ պատասխանեց՝
- Դու իրավացի ես:
Շուտով այդ համայնքի մի ուրիշ անդամ փայլող դեմքով մոտեցավ մարգարեին՝
- Տեր: Դու օրհնված քաղաքում ես: Մարդիկ ծարավ են լսել ճշմարիտ ուսմունքը և սրտները բաց անել Քո խոսքերի առջև:
Մուհամմեդը բարեհաճորեն ժպտաց և նորից ասաց՝
- Դու իրավացի ես:
- Օ, Տեր, - դիմեց այդ պահին Մուհամմեդին իր ուղեկիցը, - մեկին դու ասում ես, որ իրավացի է: Մյուսին, ով հակառակն է պնդում, նույնպես ասում ես, որ իրավացի է: Չի կարող սևը՝ սպիտակ լինել:
Մուհամմեդը պատասխանեց՝
- Ամեն մարդ տեսնում է աշխարհն այնպիսին, ինչպիսին ուզում է տեսնել: Ինչի համար նրանց հակաճառեմ: Մեկը տեսնում է չարը, մյուսը՝ բարին: Կարո՞ղ ես պնդել, որ նրանցից մեկը սուտ ասեց, քանզի մարդիկ, ինչպես այստեղ, այնպես էլ աշխարհում ամենուր միաժամանակ և չար են և բարի: Նրանցից և ոչ ոք ինձ ոչ մի սուտ բան չասաց, այլ միայն ասաց ճշմարտության մի մասը:
Նոսսրատ Փեզեշկիանից