Ճյուղի վրա նստած, երկու բվեճ հետևում էին նապաստակին, ով վազում էր աշնանային հնձած դաշտով, կարծես նրա հետևից մի շների ոհմակ էր ընկել:
- Խեղճ նապաստակ, - ասաց բվեճներից մեկը: - Նա նույնիսկ խիզախություն չունի թաքնվել բնի մեջ:
- Ինչու՞, - հետաքրքրվեց մյուսը:
- Որովհետև վախենում է:
- Տարօրինակ է: Ինչի՞ց պետք է վախենա իր սեփական տան մեջ:
- Բոլոր նապաստակներն են այդպիսին, - պատասխանեց առաջին բվեճը: - Նրանք ապրում են հավերժ վախի մեջ, իսկ վախի աչքերը մեծ են: Հատկապես հիմա, երբ տերևաթափ է սկսել, նապաստակները, թափվող տերևների բազմագույն անձրևից, փախչում են խելագարի պես: Նրանց վախեցնում է բնության մեջ ցանկացած փոփոխություն:
- Այսինքն, նապաստակները վախկոտ են:
- Իհարկե: Այ այս նապաստակը վազում է առանց հետ նայելու դատարկ դաշտով, մինչև չընկնի թակարդի մեջ կամ էլ դիպուկ որսորդի նշանակետի տակ:
Ճիշտ են ասում՝ ով վախով է ապրում, նա վախից էլ զոհվում է:
Լեոնարդո դա Վինչի