Ինչու՞ սերը վերջացավ...
Հարց՝
Բարև Ձեզ Միհրդատ Ռոստոմովիչ: Ես X-ն եմ: Ես 18 տարեկան եմ, ապրում եմ Y քաաքում, մորս և նրա ծնողների հետ:
Դիմել եմ վիրտուալ խորհրդատվության, որովհետև այլ կերպ հոգեթերապևտին դիմելու հնարավորություն չունեմ:
Հիմա հանդիպում եմ մի երիտասարդի հետ, ով ծառայում է բանակում: Երեխաներ չունեմ:
Պատասխան՝
Հարգելի X:
Այն, ինչը Դուք անվանում եք վախ մահվանից, մենք անվանում ենք "տանատաֆոբիա": Եթե Դուք արդեն 20 տարի է չեք կարողանում այդ խնդիրը լուծել, ապա երևի թե կարիք կա անձամբ դիմելու հոգեթերապևտի խորհրդատվությանը:
Հիշեք՝ բոլոր մարդիք մահկանացու են: Եվ բոլորը մահանում են իրենց համար հատկացված ժամանակին: Եվ մահկանացուներից և ոչ մեկը դեռ չի կարողացել փոխել այդ գործընթացը՝ նույնիսկ իր վախով: Այնպես որ, Դուք Ձեր վախով ոչ միայն չեք օգնում, այլ նաև խանգարում եք Ձեր մտերիմներին և ինքներդ Ձեզ՝ որակով ապրել, կյանքի Ձեզ հատկացված ժամանակահատվածը:
Այն մասին, որ մարդիք մահանում են, առաջինը Դուք չեք գլխի ընկել: Շատ շատերը, ովքեր ավելի խելացի կամ թույլ են քան Դուք, գիտեն դրա մասին դեռևս անհիշելի ժամանակներից և նրանցից և ոչ մեկը չունի այդ վախերը այսքան տարի: Եվ վերջապես ինչ լավ բան եք արել Ձեր մտերիմներին Ձեր վախով:
Ուշքի եկեք և ապրեք Ձեր կյանքը լիարժեք՝ որպես ազատ մարդ:
Շնորհակալ եմ, որ վստահում եք ինձ, և ընտրել եք ինձ, որպես Ձեր անձնական հոգեբան:
Շնորհակալ եմ:
Ես հասկանում եմ, բայց դժվար է համակերպվելը: Ես 20 տարի չէ, որ տառապում եմ դրանով: Տատիկիս մահվանից հետո ես միշտ հիշում եմ նրան: Ես ուզում եմ առաջվա նման ապրել: Ուղղակի ուզում եմ, որ տատիկս կենդանի լինի: Հոգուս վրա ծանր է նստել: Շնորհակալ եմ Ձեզ: