Մոռացել եմ կարևորը

Երիտասարդ ու կենսուրախ մի մարդ եկավ հոր մոտ ու ասաց՝

— Հայրիկ, ուրախացիր ինձ համար, ես համալսարան եմ ընդունվել: Վերջապես ես գտա իմ երջանկությունը:

— Շատ լավ է որդիս, — պատասխանեց հայրը, — այսինքն դու հիմա ուզում ես ջանասիրաբար սովորել: Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո:

— Չորս տարի հետո ես գերազանցությամբ կպաշտպանեմ դիպլոմային աշխատանքս և կհեռանամ համալսարանից:

— Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո, — չէր նահանջում հայրը:

— Հետո ամբողջ ուժերովս կաշխատեմ, որպեսզի որքան հնարավոր է շուտ դառնամ ինքնուրույն փաստաբան:

— Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո:

— Հետո կամուսնանամ, ընտանիք կկազմեմ, երեխաներ կդաստիարակեմ, կօգնեմ նրանց սովորել և լավ մասնագիտություն ընտրել:

— Իսկ հետո՞:

— Իսկ հետո կգնամ վաստակած հանգստի՝ կուրախանամ երեխաներիս երջանկությամբ և բարի ծերություն մեջ կապրեմ:

— Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո

— Հետո՞, — երիտասարդը մի րոպե մտորեց: — Այո, ոչ ոք այս աշխարհում հավերժ չի ապրում: Հետո ես պետք է բոլոր մարդկանց նման մահանամ:

— Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո, — հարցրեց ծեր հայրը: — Թանկագին որդիս, ի՞նչ է լինելու հետո, — դողացող ձայնով հարցրեց հայրը:

Որդին ավելի խորը մտորեց և անհաստատ ձայնով ասաց՝

— Շնորհակալ եմ Քեզ, հայր: Ես մոռացել էի կարևորի մասին…