Մի անգամ, աշակերտը մոտեցավ ուսուցչին և հարցրեց՝
— Ուսուցիչ, բոլոր բույսերը աճում են նույնանման փոքրիկ սերմերից, սակայն ինչու՞ են նրանցից միայն ծառերն մեծանալով դառնում այդքան բարձր և մեծ: Ախր նրանք բոլորն էլ նույնաքանակ արևի լույս և ջերմություն են ստանում:
Մահից հետո Աբելը պատահեց Կայենին: Նրանք երկար քայլեցին անապատով, երկուսն էլ այնքան բարձրահասակ էին, որ հեռվից երևում էին: Նրանք նստեցին հողին, խարույկ վառեցին և իրենց համար կերակուր տաքացրեցին: Լռում էին, ինչպես երկար ու ծանր օրվանից հետո հանգստացող մարդիկ:
Երկնքում վառվեց, դեռևս ոչ մեկի կողմից չանվանված մի աստղ: Կայենն ասաց եղբորը՝
— Ներիր:
— Դուք՝ ռազմատենչ արարածներ եք, — ասեց Առյուծին Ոչխարը: — Եվ մարդիկ Ձեր դեմ հրացաններով են դուրս գալիս: Իսկ մենք՝ բռնության կողմնակիցներ չենք, այ դրա համար էլ նրանք մեզ չեն որսում:
Այնպես պատահեց, որ մի անգամ մեծ ջրհեղեղ եղավ, և հասավ այն կապիկին ու ձկանը:
Կապիկը, լինելով փորձառու և ճկուն արարած, կարողացավ բարձրանալ մի բարձր ծառի վրա և խուսափել փոթորկվող ջրերից: Իր անվտանգ տեղից նայելով ներքև, նա տեսավ, թե դժբախտ ձուկը ինչպես է պայքարում հզոր ջրի հոսանքի հետ:
Մի անգամ, փիլիսոփաների ֆորումի ժամանակ, նրանց մեջ՝ մարդկային որակների մասին վեճ ծագեց:
— Մարդիկ բաժանվում են երկու դասի՝ վատ և լավ, — ասաց տարեց պարսիկը:
— Իսկ ո՞վ է որոշում այդ որակները, – հետաքրքրվեց հույնը:
— Ես կարծում եմ, որ ամեն ոք, ինքն է իր համար որոշում՝ լավ մարդ է թե վատ, — պատասխանեց պարսիկը:
— Բայց դա սուբյեկտիվ կարծիք կստացվի այլ ոչ օբյեկտիվ, — վեճին միացավ հռոմեացին: — Հանցագործը, սպանելով իր զոհին նույնպես մտածում է, որ
Ուսուցիչը նման է տանտիրոջը: Նրանք, ովքեր փորձում են ուսումնասիրել Ճանապարհը՝ նրա հյուրերն են: Այդ մարդիկ նախկինում երբևե տանը չեն եղել և շատ վատ են պատկերացնում թե ինչ բան է դա: Բայց, ամեն դեպքում, տունը՝ տուն է:
Երբ հյուրերը տուն են մտնում և տեսնում են նստելու համար նախատեսված տեղերը, նրանք հարցնում են, թե դա ինչ է: Նրանց պատասխանում են՝ "Նստելու համար նախատեսված տեղեր են: Հյուրերը նստում են աթոռների ծայրին՝ ոչ ամբողջությամբ, սակայն հասկանալով աթոռների նշանակությունը:
Տանտերը զբաղեցնում է հյուրերին, իսկ նրանք շարունակում են հարցեր տալ՝ հաճախ անտեղի: Սակայն տանտերը, որպես հյուրասեր անձնավորություն,
Ժամանակին, Բուխարեստում ապրում էր մի հարուստ և առատաձեռն մարդ: Նա Հոգևոր հիերարխիայի մեջ բավականին բարձր աստիճանի էր հասել, որի համար էլ նրան շնորհվել էր "Աշխարհի Նախագահ" տիտղոսը: Ամեն օր, բազմաթիվ մարդիկ էին գալիս նրա մոտ, և նա առատաձեռնորեն նրանց ոսկի էր շնորհում: Տարբեր դասի մարդկանց համար՝ այրիների, հիվանդների և այլն, նա ընդունելության առանձին օրեր էր նշանակում, երբ նրանք ստանում էին իրենց հասանելիք շնորհները: Սակայն իր առատաձեռնությունը, "Աշխարհի Նախագահը" սահմանափակում էր մի պայմանով՝ նա, ով իր տանը գետ մի բառ էր արտասանում՝ ոչինչ չեր ստանում:
Ոչ բոլորն էին կարողանում լռություն պահպանել:
Մի անգամ, երբ
Ժամանակով ապրում էր մի իմաստուն և բարի մարդ, ով մի մեծ տուն ուներ: Նա հաճախ երկարատև ճանապարհորդությունների էր մեկնում և այդ դեպքում, տունը թողնում էր իր տունը ծառաներին:
Ծառաների յուրահատկությունը կայանում էր նրանում, որ նրանք զարմանալիորեն մոռացկոտ էին: Օրինակ՝ ժամանակ առ ժամանակ նրանք մոռանում էին թե ինչի համար են նրանք այդ տանը, օրվա մեջ մի քանի անգամ միևնույն գործն էին անում կամ էլ ենթադրում էին, որ իրենց պարտականությունները պետք է կատարեն ոչ այնպես, ինչպես թելադրում են օրենքները: Այս ամենը տեղի էր ունենում այն պարզ պատճառով, որ նրանք մոռանում էին իրենց ուղղակի պարտականությունները:
Մի անգամ, երբ
Կաղ մարդը, մի անգամ մտավ հյուրանոցի բակ և տեղավորվեց մյուս այցելուների մեջ:
"Իմ կաղ լինելու պատճառով, ես զրկված եմ արագ տեղաշարժվելու հնարավորությունից և չեմ հասցնի ներկա լինել սուլթանի կազմակերպած տոնին", – ասաց նա իր հարևանին:
Մարդը, որն նա դիմեց, գլուխը բարձրացրեց և ասաց՝
– Ես նույնպես հրավիրված եմ այդ տոնին, բայց ինձ համար ավելի դժվար է այնտեղ ընկնելը քան քո, որովհետև ես կույր եմ և ճանապարհը չեմ տեսնում:
Այդ ժամանակ նրանց խոսակցությանը միջամտեց երրորդ այցելուն: Նա ասաց՝
Մարդու ուսումնասիրումը իր մեջ երեք գիտություն է ներկրում: Առաջինը՝ դա հասարակ իմացության գիտությունն է: Երկրորդը՝ հատուկ հոգևոր վիճակների գիտությունը, որին հաճախ անվանում են էքստազ: Եվ վերջապես երրորդ և ամենակարևոր գիտությունը՝ ճշմարիտ իրականության գիտությունը, որը զբաղվում է այն բանի ուսումնասիրությամբ, ինչը անսահման բարձր է առաջին երկու գիտությունների ուսումնասիրության պարագաներից:
Միայն իրական ներքին իմացությունից է բխում ճշմարիտ իրականության իմացությունը: Առաջին երկու գիտությունները արտացոլում են միայն երրորդ գիտությունը՝ ամեն մեկը իր ձևով: Դրանք առանց երրորդի, համարյա թե անօգուտ են:
Եկեք պատկերացնենք մի կառապանի: Նա նստած է իր
Մի անգամ, մութ գիշերով, անմարդ ճանապարհի վրա երկու մարդ հանդիպեցին:
– Ես մի խանութ եմ փնտրում, որը կոչվում է "Լապտերների խանութ", այն պետք է որ մոտակայքում լինի, – ասաց նրանցից առաջինը:
– Ես հենց այս վայրերում էլ բնակվում եմ, և կարող եմ քեզ ճանապարհը ցույց տալ, – ասաց երկրորդը:
– Ես ինքս էլ կարող եմ գտնել այն՝ ինձ մանրակրկիտ տեղեկություններ են տրվել և ես այդ ամենը գրի եմ առել:
– Այդ դեպքում ինչու՞ ես հարցնում ինձ:
Արքայադուստրը, իր գեղեցկությամբ նման էր լուսնի և գեղում էր բոլորին, ով գեթ մեկ անգամ հայացք էր նետել նրա վրա:
Օրերից մի օր, մի դերվիշ, որոշել էր մի պատառ հաց համտեսել: Հազիվ էր նա հացը մոտեցրել բերանին, երբ հանկարծ նկատեց արքայադստերը և զարմանքից քարացավ: Նրա ձեռքերը թուլացան և հացն ընկավ գետնին:
Անցնելով, արքայադուստրը ժպտաց դերվիշին: Ոգևորությունից դող ընկավ դերվիշի մարմնում: Հացը մնաց ընկած փոշու մեջ, իսկ ինքը զրկվեց խոսելու ունակությունից: Այս էքստազային վիճակում դերվիշը մնաց յոթ տարի: փողոցը նրա համար տուն դարձավ, իսկ թափառող շները՝ հարևաններ:
Ապրում էին երեք քույրեր:
Մեկը շատ ալարկոտ էր: Երկրորդը՝ չար: Իսկ երրորդը՝ խելացի, գեղեցկուհի...
Մի առավոտ, նրանց տան առջև մի կառք կանգնեց: Քույրերը դուրս եկան տեսնելու թե ով է ժամանել: Կառքի մեջ մի անծանոթ տարեց կին էր նստած:
- Դու ո՞վ ես, - հարցրեցին նրանք:
Մի մարդ ճանապարհորդում էր և անսպասելի ընկավ դրախտ: Հնդկաստանում դրախտը, դա ցանկություններն իրականացնող ծառն է: Հենց նստում ես այդ ծառի տակ, Քո ցանկացած ցանկություն անմիջապես իրականանում է՝ չկա ոչ մի հապաղում, ոչ մի ժամանակահատված ցանկության և դրա իրականացման միջև: Այդ մարդը շատ հոգնած էր և պառկեց քնելու այդ ցանկությունների իրականացման ծառի ստվերում: երբ նա արթնացավ, ուժեղ քաղց զգաց և մտածեց՝
- Սոված եմ: Պետք է կերակուր հայթայթել:
Եվ անմիջապես, հայտնվեց կերակուրը՝ կարծես թե օդից շատ համեղ կերակուր ընկավ: Նա այնքան սոված էր, որ
Ամբողջ գիշեր հսկայական տան մի պատուհը լուսավորված էր: Այդ սենյակում ապրում էր հեքիաթագիրը (շատերը նրան բանաստեղծ էին կոչում): Նա հեքիաթներ էր գրում և նվիրում մարդկանց, որովհետև առանց հեքիաթների ապրելը շատ դժվար է մարդկանց համար:
Նրա սեղանին բազմաթիվ գունավոր մատիտներ էին դրված: Տխուր հեքիաթները նա գրում էր սև մատիտով, իսկ ուրախ հեքիաթները՝ կարմիր, դեղին, կանաչ ու սպիտակ մատիտներով: Բայց մի անգամ մի հիմար ու չար մարդ գողացավ նրա բոլոր մատիտները՝ թողնելով միայն սևը և սպիտակը:
"Կարեկցում եմ Քեզ", - ասաց չվառած մոմը իր այրվող ընկերուհուն: - "Կարճ է Քո ժամանակը: Դու անընդհատ այրվում ես, և շուտով չես լինի: Ես շատ անգամ ավելի երջանիկ եմ քեզանից: Ես չեմ այրվում, չեմ հալվում՝ ինձ համար հանգիստ պառկած եմ և շատ երկար կապրեմ: Իսկ Քո օրերը հաշվված են":
Պատասխանեց նրան այրվող մոմը՝ "Ես չեմ ափսոսում: Իմ կյանքը չքնաղ է և լի իմաստով: Ես այրվում եմ և իմ մոմը հալվում է, սակայն իմ կրակից վառվում են բազմաթիվ այլ մոմեր, և իմ կրակը դրանից չի պակասում: Եվ երբ մոմն ու պատրույքը կվառվեն, ապա իմ կրակը - մոմի հոգին -
Երբեք չի կարելի հրաժարվել երազանքից: Երազանքները սնում են մեր հոգին, այնպես, ինչպես կերակուրը սնում է մեր մարմինը: Որքան անգամ որ մենք փլուզում չենք վերապրում և տեսնում թե ինչպես են փշրվում մեր հույսերը, մենք միևնույն է պարտավոր ենք շարունակել երազել: Երբ դա մեզ չի հաջողվում, ապա մեզ տիրապետում է անտարբերությունը:
Ճշմարիտ Պայքար մենք իրականացնում ենք այն պատճառով, որ այն պահանջում է մեր սիրտը: Այսօր, երբ աշխարհն այսքան փոխվել է, այդ Ճշմարիտ Պայքարը տեղի է ունենում ոչ թե մարտի դաշտում, այլ մեր հոգիներում:
Ճշմարիտ Պայքարը մենք իրականացնում ենք հանուն մեր երազանքի: Երբ մենք երիտասարդ ենք և նոր-նոր ենք սկսում իրականացնել մեր ձգտումները, մենք անչափ խիզախ ենք, չնայած որ
Պարտականությունն առանց սիրո՝ ընկճում է:
Ճշմարտությունն առանց սիրո մարդուն դարձնում է հակված քննադատության:
Դաստիարակությունն առանց սիրո՝ հակասություններ է ծնում:
Կարգ ու կանոնն առանց սիրո մարդուն դարձնում է մանրախնդիր:
Առարկայական գիտելիքներն առանց սիրո մարդուն դարձնում են
Հին ժամանակներում, երբ լապտերները դեռևս կրակով էին վառում, փողոցներով ամեն երեկո անցնում էին լապտերագործները և լուսավորում էին բոլոր փողոցները: Այդ ժամանակներում ապրում էր մի փոքրահասակ ծեր լապտերագործ: Ամեն երեկո նա անցնում էր մութ նրբանցքներով և քսելով լուցկին իր կոշիկի ներբանին վառում էր լապտերները: Նրանից հետո, ամեն մութ նրբանցք սովորականից ավելի լուսավոր էր դառնում:
Նա ընտանիք չուներ, մի լուռ, աննկատ մարդ էր, նրա կողքին ապրող մարդիկ նրա մասին ոչինչ չգիտեին՝ երեխաները ծաղրում էին նրան, իսկ մեծահասակները նրան ալարկոտ էին անվանում, որովհետև նա փողոց էր դուրս գալիս երեկոյան, երբ արդեն մութ էր, որպեսզի վառի լապտերները, այնուհետև նա զմայլվում էր գիշերային երկնքով: Ամեն անգամ, երբ նա լուցկին քսում էր կոշիկի ներբանին, որ վառի, նրա հասակը ավելի էր փոքրանում: Մի անգամ
Մի ռաբբինի, ծխականները համարում էին Աստծո մարդ: Օր չէր անցնում, որ նրա դռների առաջ մարդիկ չհավաքվեին սպասելով նրա խորհուրդներին և նրա աղոթքներից կազդուրվելուն: Ամեն անգամ, երբ այդ ռաբբինը ինչ-որ մի խոսք էր ասում, մարդիկ ուղղակի իրենց հայացքները հառում էին նրա շուրթերին, ժլատությամբ ընկալելով նրա ամեն խոսքը:
Սակայն ծխականների մեջ գտնվեց մի մարդ, ով երբեք առիթը բաց չէր թողնում, որպեսզի քննադատի Ուսուցչին: Նա մարդկանց ուշադրությունն էր հրավիրում ռաբբինի թուլությունների վրա, ծաղրի էր ենթարկում նրա թերությունները: Դա բերում էր ռաբբինի աշակերտների խոր վիրավորանքը, ովքեր նրան ընդունում էին որպես ցուցամոլ և սատանայի կերպար:
Այնպես պատահեց, որ մի օր
