Մուհամմեդ մարգարեն, իր ուղեկիցներից մեկի հետ եկավ քաղաք, որպեսզի մարդկանց ուսուցանի: Ուսմունքի կողմնակիցներից մեկը նրան դիմեց հետևյալ խոսքերով՝
- Տեր: Այս քաղաքում հիմարությունն է տիրում: Այստեղի բնակիչները համառ են ավանակների պես և ոչինչ չեն ուզում ուսանել: Քեզ չի հաջողվի այս անզգա մարդկանցից և ոչ մեկին ճշմարիտ ճանապարհի վրա դնել
Մարգարեն լսեց նրան և բարեհաճությամբ պատասխանեց՝
- Դու իրավացի ես:
Մի ամառային գիշեր, տանիքում գտնվող այգում քնած էին ընտանիքի բոլոր անդամները: Մայրը նկատեց, որ հարսը, ում նա իր կամքին հակառակ ստիպված էր համբերել և որդին քնել են ամուր իրար գրկած:
Նրա ուժերից վեր էր այդ ամենը տեսնելը: Նա արթնացրեց քնածներին և գոռաց՝
- Ինչպես կարելի է այս շոգին այդպես ամուր գրկախառնված քնել: Դա առողջության համար վնասակար է:
Այգու մյուս անկյունում քնած էր նրա դուստրը, իր սիրելի փեսայի հետ: Նրանք պառկած էին իրարից մոտ մեկ քայլ հեռավորության վրա:
Ամուսնացած քառասնամյա բիզնեսմենը նստած է վագոնի կուպեում: Նա կարդում է թերթի տնտեսագիտական բաժինը և ժամանակ առ ժամանակ պատուհանից դուրս է նայում՝ կողքով սլացող լանդշաֆտին:
Կարճ կանգառ, կուպեի դուռը բացվում է, և ներս է մտնում մի երիտասարդ տիկին: Նա բավականին մեծ պայուսակ ունի, որը նա փորձում է տեղավորել ուղեբեռային ցանցի մեջ: Բիզնեսմենը մի կողմ է նետում թերթը, վեր թռչում, և նրբակիրթ "թույլ տվեք"- ից հետո, տեղավորում ուղեբեռը:
Տիկնոջ արտաքինը անմիջապես գերում է նրան, իսկ երբ նա տեսնում է տիկնոջը նստած իր առջև՝ էլեգանտորեն ոտքը ոտքին գցած, մեր հերոսը հիացմունք է ապրում իր ուղեկցորդուհուց: Նա իրեն մի քանի տարով երիտասարդացած է զգում: Կնոջ հմայիչ ժպիտից, որով նա պարգևել էր վերջինիս իրեն ցուցաբերած օգնության դիմաց, ամբողջ մարմնով մեկ ջերմություն էր հաղորդվում:
Հիվանդի իրավիճակը՝ և ոչ միայն հոգեբանական դժվարություններ ունեցող հիվանդի, շատ առումներով նման է մի մարդու իրավիճակի, ով երկար ժամանակ կանգնած է մեկ ոտքի վրա: Մի որոշ ժամանակ անց, ծանրաբեռնված ոտքի մկանները սկսում են ցնցվել: Նա հազիվ է պահում հավասարակշռությունը: Արդեն ոչ միայն ոտքն է ցավում, այլև ամբողջ մարմինը: Ցավը դառնում է անտանելի, մարդը օգնության կոչ է անում: Շրջապատող մարդիկ փորձում են ամեն կերպ օգնել նրան: Մեկը մերսում է հիվանդ ոտքը: Մյուսը՝ սկսում է բոլոր կանոնների համաձայն մերսել լարված պարանոցը: Երրորդը՝ տեսնելով, որ մարդը
Մի տիրակալ ասաց իր Իմաստունին՝
— Մենք, տիրակալներս, անհամեմատ ավելի պրակտիկ ենք քեզանից, սակայն Դու ավելի մեծ գիտելիքների տեր ես, քան մենք: Այդ պատճառով էլ, երբեք չփորձես սովորեցնել մեզ մարդկանց ներկայությամբ: Օտարների մոտ երբեք չխոսես այն բաներից, ինչից քեզ չեն հարցնում: Պատասխանելով հարցերին, թեմայից չշեղվես: Սովորեցրու մեզ միայն այն, ինչ անհրաժեշտ է պետությունը կառավարելու համար: Երբեք մի զարմացի
Մի տիրակալ ասաց՝
— Արժանի չէ նվերի նա, ով չի իջնում իր բարձունքից, որ խնդրի:
Այդ պահին ներկա Իմաստունը պատասխանեց նրան՝
Սուլթանի որդիներից մեկը ասաց իր ծառային՝
— Գնա և շուկայից գնիր ամենալավ արքայանարինջները՝ կես զուզայով (մանր փող):
Լսելով այդ, հայրը նրան ասաց՝
Այն հարցին, թե նա ինչու՞ երբեք, ոչ-ոքի, ոչ մի բանի համար շնորհակալություն չի հայտնում, Արդիբալին պատասխանեց՝
— Հազիվ թե հավատաք, սակայն եթե ես շնորհակալություն հայտնեմ մարդկանց, նրանք իրենց բավարարված կզգան, իսկ դա հավասարազոր է նրան, կարծես թե նրանց վճարել կամ վարձատրել են իրենց գործադրած ճիգերի համար: Եթե շնորհակալություն չես հայտնում՝ ապա դեռ հնարավորություն է մնում, որ երբևիցե
Հոգևոր մարդկանց ենթադրյալ աշխարհը լի է անգիտակից կեղծավորներով:
Մի էգոցենտրիկ մարդ, ով ձգտում էր բարձրագույն գիտակցության, ժամանեց սուֆիական կենտրոն և կանգ առավ դարպասների մոտ, որ խոսի պահակի հետ:
— Այ ես գիտեմ, — ասաց նա, — որ մեզանից շատերը չգիտեն, թե այս աշխարհում որքան Ճշմարտության իրական փնտրողներ կան...
— Ես արդեն կես դար է կանգնած եմ այս դռների մոտ, և կարող եմ այդ հաշվով ինչ-որ բան ասել Ձեզ, — ասաց պահակը:
Սուֆիին հարցրեցին՝
— Ինչու՞ եք Դուք դիմանում այդքան հիմար հարցերին:
Նա ժպտաց և ասաց՝
— Այն բանի համար, որ բոլորս օգուտ ստանանք, հետևելով այս հարցի նման հարցերին:
Մի ուրիշ սուֆի, ով նստած էր մոտակայքում, ցիտեց՝
Ոմն մեկը, բողոքեց սուֆիստ իմաստունին, որ նրա պատմած պատմությունները՝ որոշ մարդկանց կողմից մեկնաբանվում են մի կերպով, իսկ մյուսների կողմից՝ այլ կերպով:
— Հենց դրանում է այդ պատմությունների արժեքը, — ասաց իմաստունը: — Անկասկած, Դուք նույնիսկ չէիք մտածի այն բաժակի մասին, որից կարելի է միայն կաթ խմել, սակայն չի կարելի ջուր խմել, կամ այն ափսեի մասին, որից կարելի է միս ուտել, բայց չի կարելի մրգեր ճաշակել: Բաժակը և ափսեն՝ սահմանափակ կրիչներ են: Որքա՞ն ծավալուն պետք է լինի
Կար-չկար մի Ավանակ կար, որն ապրում էր մի աղքատ մարդու մոտ և աշխատում նրա համար: Նա վատ էր սնվում, բայց մի կերպ ապրում էր: Մի անգամ Թագավորական ախոռների կառավարիչը խղճաց այս դժբախտ կենդանուն և տեղավորեց նրան Թագավորական ախոռում՝ Թագավորական նժույգների հետ, կերակրեց նրան և սկսեց հոգ տանել նրա մասին: Խեղճ Ավանակը չէր կարողանում չհամեմատել իրեն Սուլթանի ազնվազարմ արաբական նժույգների հետ: Նա դիմում էր Աստծուն՝ թե ինչու՞ է իրենց միջև այդքան մեծ տարբերություն: Շուտով
Ջունայդը՝ Բաղդադից, մի անգամ անցնում էր կառափնարանի կողքով, որտեղ պատրաստվում էին մահապատժի ենթարկել մի գողի:
Ջունայդը խոնարհվեց հանցագործի առջև:
Մի անցորդ հարցրեց՝
— Ինչու՞ Դուք այդպես արեցիք:
Ջունայդը պատասխանեց՝
Մուկը և փիղը սիրեցին իրար:
Ամուսնության գիշերը, Փիղը ոլորեց իր ոտքը, ընկավ, հարվածվեց մի կոշտ բանի և մնաց անշնչացած:
Մի անգամ զրույցի բռնվեցին երկու աղքատ մարդ:
— Վատ ժամանակներ են հիմա, — բողոքեց մեկը մյուսին:
— Ի՞նչ ես ասում, — հակառակվեց ընկերը, — Հիմա այնքան էլ վատ չէ: Բայց կգա ժամանակ, երբ ապրելը համարյա անհնար կլինի:
— Դա ե՞րբ կլինի:
Մի եղջերու այնպես հիվանդացավ, որ սարից գլորվեց հարթավայր: Սակայն նրա եղբայրները մենակ չթողեցին նրան դժբախտության մեջ և հաճախ այցելում էին նրան: Այցելությունների ընթացքում նրանք ճաշակում էին այն հյութեղ խոտը, որն աճում էր այդ հարթավայրում: Երբ եղջերուն ոտքի կանգնեց, շուտով մահացավ սովից:
Մի մարդ, Աէլ անունով, ուներ տուն և տնամերձ հողամաս: Փուշ ու տատասկ էր աճում այդ հողի վրա, քանի որ տանտերը չէր խնամում այդ հողամասը: Ամեն տարի, այդ փշերից թափվում էին սերմերը հողի վրա, և մյուս տարի Աէլի հողամասը ծածկվում էր ավելի ու ավելի խիտ փշերով:
Անհանգստացավ Աէլը՝ հարևանների այգիները ծաղկում էին և ուրախացնում անցորդներին: Իր տանը և այգուն, ոչ ոք նույնիսկ նայել չէր ուզում՝ մարդիկ արագ-արագ անցնում էին նրա տան կողքով:
